Hypersurfaces d’un fibré vectoriel Riemannien

à courbures moyennes verticale

et horizontale prescrites


Pascal CHERRIER111Adresse actuelle : Université de Paris VI, UFR 920 de Mathématiques, B.C. 172, 4 place Jussieu, 75252 Paris Cedex 05, France
E-mail : cherrier@ccr.jussieu.fr

et

Abdellah HANANI222Adresse actuelle : Université de Lille 1, UFR de Mathématiques, Bât. M2, 59655, Villeneuve d’Ascq Cedex, France
E-mail : abdellah.hanani@math.univ-lille1.fr


 


Abstract. Let M𝑀M be a compact Riemannian manifold without boundary and let E𝐸E be a Riemannian vector bundle over M𝑀M. If ΣΣ\Sigma denotes the sphere subbundle of E𝐸E, we look for embeddings of ΣΣ\Sigma into E𝐸E admitting a prescribed mean curvatures of various type.


Mots clés : Connexions, relèvements, courbure moyenne verticale, courbure moyenne horizontale, estimations a priori, les méthodes.

Mathematics Subject Classification (2010) : 35J60, 53C21, 53C42, 58J32.


 

1 Introduction


Ce travail constitue la suite d’une étude portant sur la recherche d’hypersurfaces compactes d’un espace fibré vectoriel Riemannien à courbure moyenne prescrite [4]. On désigne par (M,g)𝑀𝑔(M,g) une variété Riemannienne compacte sans bord, de dimension n1𝑛1n\geq 1 et (E,g~)𝐸~𝑔(E,{\tilde{g}}) un fibré vectoriel Riemannien sur M𝑀M de rang m2𝑚2m\geq 2. On note ΣΣ\Sigma le fibré unitaire correspondant et Esubscript𝐸E_{*} le fibré E𝐸E privé de la section nulle. Dans [4], on a mis en évidence une hypersurface de Esubscript𝐸E_{*} admettant une courbure moyenne égale à K𝐾K, une fonction 𝒞superscript𝒞\mathscr{C}^{\infty} strictement positive donnée sur Esubscript𝐸E_{*}, et définie comme la trace de la seconde forme fondamentale relativement à la métrique induite par une métrique Riemannienne G𝐺G sur E𝐸E. La solution est donnée sous la forme d’un graphe radial 𝒴𝒴\cal{Y} construit sur ΣΣ\Sigma, i.e. une application de ΣΣ\Sigma dans Esubscript𝐸E_{*} du type ξeu(ξ)ξmaps-to𝜉superscript𝑒𝑢𝜉𝜉\xi\mapsto e^{u(\xi)}\xi, où u𝒞(Σ)𝑢superscript𝒞Σu\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma) est une fonction inconnue qu’on prolonge à Esubscript𝐸E_{*} en la maintenant radialement constante. Les calculs ont été éffectués dans la connexion D𝐷D de Sasaki.


La géométrie du fibré ambiant permet de définir d’autres notions de courbure moyenne pour les graphes radiaux 𝒴𝒴\cal{Y}. Une première est définie comme suit: si xM𝑥𝑀x\in M et si ξ𝒴x=Ex𝒴𝜉subscript𝒴𝑥subscript𝐸𝑥𝒴\xi\in{\cal{Y}}_{x}=E_{x}\cap\cal{Y}, la courbure moyenne verticale de 𝒴𝒴\cal{Y} au point ξ𝜉\xi est la courbure moyenne en ξ𝜉\xi de la fibre 𝒴xsubscript𝒴𝑥{\cal{Y}}_{x} considérée comme hypersurface de Exsubscript𝐸𝑥E_{x}. La recherche d’un graphe radial à courbure moyenne verticale prescrite revient à la résolution sur ΣΣ\Sigma d’une équation elliptique dégénérée. Celle-ci est mise en évidence à la troisième section de cet article.


Dans le cadre euclidien, i.e. quand M𝑀M est réduite à un point, les deux courbures moyenne et moyenne verticale coïncident. Un théorème de Bakelman et Kantor [2] assure en dimension 333 l’existence d’une telle hypersurface sous la condition que la fonction K𝐾K décroît plus vite que la courbure moyenne de sphères concentriques , i.e. il existe deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2} tels que 0<r11r20subscript𝑟11subscript𝑟20<r_{1}\leq 1\leq r_{2} et

(1.1) K(ξ)>m1ξsiξ<r1,K(ξ)<m1ξsiξ>r2formulae-sequence𝐾𝜉𝑚1norm𝜉sinorm𝜉subscript𝑟1𝐾𝜉𝑚1norm𝜉sinorm𝜉subscript𝑟2K(\xi)>\frac{m-1}{\|\xi\|}\ \mbox{si}\ \|\xi\|<r_{1},\ K(\xi)<\frac{m-1}{\|\xi\|}\ \mbox{si}\ \|\xi\|>r_{2}

jointe à l’hypothèse de monotonicité

(1.2) [rK(rξ)]r0,pour tout ξΣ.formulae-sequencedelimited-[]𝑟𝐾𝑟𝜉𝑟0pour tout 𝜉Σ\frac{\partial\left[rK(r\xi)\right]}{\partial r}\leq 0,\ \mbox{pour tout }\xi\in\Sigma.

Une autre preuve, valable en toute dimension, est donnée par Treibergs et Wei [9] sous les conditions précédentes. L’hypothèse (1.2)12(1.2) leur a permis d’appliquer la méthode de continuité et leur donne l’unicité à homothétie près.


Dans le cadre des fibrés envisagés ici, le fait que l’équation à résoudre soit dégénérée complique radicalement sa résolution. D’autre part, une hypothèse du type (1.2)12(1.2) n’assure plus l’unicité même à homothétie près. Cependant, et bien qu’une résolution avec une donnée quelconque n’était pas a priori prévisible, c’est une étude munitieuse de cette équation qui amène le résultat suivant.


Théorème 1.

Soit K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸\displaystyle K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}) une fonction partout strictement positive telle que K(ξ)=K(π(ξ))𝐾𝜉𝐾𝜋𝜉K(\xi)=K(\pi(\xi)) pour tout ξ𝜉\xi, où π𝜋\pi est la projection naturelle de E sur M. Il existe alors un graphe radial à courbure moyenne verticale égale à K𝐾K.


L’hypothèse faite sur K𝐾K signifie qu’elle est le relèvement vertical à E𝐸E d’une fonction strictement positive de 𝒞(M)superscript𝒞𝑀\mathscr{C}^{\infty}(M). Quant à la preuve, elle utilise un calcul direct où l’on donne explicitement une solution du problème. Remarquons que dans ce cas élémentaire, l’hypothèse (1.2)12(1.2) n’est pas satisfaite. En effet, partout dans Esubscript𝐸E_{*}, on a :

[ρK(ρξ)]ρ=K>0,quel que soit ξΣ.formulae-sequencedelimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌𝐾0quel que soit 𝜉Σ\frac{\partial\left[\rho K(\rho\xi)\right]}{\partial\rho}=K>0,\ \mbox{quel que soit }\xi\in\Sigma.

Par un argument de degré développé dans le cadre fonctionnel 𝒞superscript𝒞\mathscr{C}^{\infty} par Nagumo [8], et dont l’application repose sur l’obtention d’une estimée a priori dans 𝒞(Σ)superscript𝒞Σ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma), on démontre le théorème suivant.


Théorème 2.

Soit K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸\displaystyle K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}) une fonction partout strictement positive. On suppose qu’il existe deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2}, 0<r11r20subscript𝑟11subscript𝑟20<r_{1}\leq 1\leq r_{2}, tels que les inégalités (1.1)11(1.1) soient satisfaites. Il existe alors un graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y} à courbure moyenne verticale donnée par K𝐾K, et tel que r1ξr2subscript𝑟1norm𝜉subscript𝑟2r_{1}\leq\|\xi\|\leq r_{2} pour tout ξ𝒴𝜉𝒴\xi\in{\cal Y}.


A présent, on s’intéresse au problème de la courbure moyenne horizontale pour les graphes radiaux. Celle-ci est définie comme suit. Soit

{ei,eαi=1,,netα=n+1,,n+m}conditional-setsubscript𝑒𝑖subscript𝑒𝛼formulae-sequence𝑖1𝑛et𝛼𝑛1𝑛𝑚\{e_{i},e_{\alpha}\mid i=1,...,n\ {\rm et\it\ }\alpha=n+1,...,n+m\}

un repère mobile tangent à E𝐸E, où les eisubscript𝑒𝑖e_{i} sont des champs de vecteurs horizontaux obtenus par relèvement horizontal d’un repère mobile sur M𝑀M, les eαsubscript𝑒𝛼e_{\alpha} sont des champs de vecteurs verticaux et où en+m=νsubscript𝑒𝑛𝑚𝜈e_{n+m}=\nu est le champ radial unitaire. Si ξE𝜉subscript𝐸\displaystyle\xi\in E_{*}, les n𝑛n vecteurs ei(ξ)subscript𝑒𝑖𝜉\displaystyle e_{i}(\xi), 1in1𝑖𝑛1\leq i\leq n, forment une base du sous-espace horizontal HξEsubscript𝐻𝜉𝐸H_{\xi}E de TξEsubscript𝑇𝜉𝐸T_{\xi}E. Au point 𝒴(ξ)𝒴𝜉{\cal Y}(\xi) du graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y}, les n𝑛n vecteurs wi=D𝒴(ei)subscript𝑤𝑖𝐷𝒴subscript𝑒𝑖w_{i}=D{\cal Y}(e_{i}) forment une base du sous-espace D𝒴(HξE)=𝒴(ξ)𝒴𝐷𝒴subscript𝐻𝜉𝐸subscript𝒴𝜉𝒴D{\cal Y}(H_{\xi}E)={\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y} de T𝒴(ξ)𝒴subscript𝑇𝒴𝜉𝒴T_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y}. Notons ν~(𝒴(ξ))~𝜈𝒴𝜉{\tilde{\nu}}({\cal Y}(\xi)) l’orthogonal unitaire de 𝒴(ξ)𝒴subscript𝒴𝜉𝒴{\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y} dans H𝒴(ξ)Eν(𝒴(ξ))direct-sumsubscript𝐻𝒴𝜉𝐸𝜈𝒴𝜉H_{{\cal Y}(\xi)}E\oplus\mathbb{R}\nu({\cal Y}(\xi)). Les composantes de la seconde forme fondamentale horizontale L𝐿L sont définies par

L(wi,wj)=G(Dwiν~,wj), 1i,jn,formulae-sequence𝐿subscript𝑤𝑖subscript𝑤𝑗𝐺subscript𝐷subscript𝑤𝑖~𝜈subscript𝑤𝑗.1𝑖𝑗𝑛L(w_{i},w_{j})=G(D_{w_{i}}{\tilde{\nu}},w_{j}),\ 1\leq i,j\leq n,

et la courbure moyenne horizontale de 𝒴𝒴{\cal Y} au point 𝒴(ξ)𝒴𝜉{\cal Y}(\xi) est alors la trace de L𝐿L relativement à la métrique induite par G𝐺G sur 𝒴(ξ)𝒴subscript𝒴𝜉𝒴{\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y}. L’existence d’un graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y} à courbure moyenne horizontale prescrite revient à résoudre sur ΣΣ\Sigma une équation elliptique dégénérée. Celle-ci est donnée à la seconde section de cette étude. Elle ne peut admettre une solution si la fonction prescrite K𝐾K est partout strictement positive ou partout strictement négative; cette remarque justifie les hypothèses du résultat suivant.


Théorème 3.

Soit K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸\displaystyle K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}). On suppose qu’il existe deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2}, 0<r11r20subscript𝑟11subscript𝑟20<r_{1}\leq 1\leq r_{2}, tels que K(ξ)>0𝐾𝜉0\displaystyle K(\xi)>0 si ξ<r1norm𝜉subscript𝑟1\|\xi\|<r_{1} et K(ξ)<0𝐾𝜉0K(\xi)<0 si ξ>r2norm𝜉subscript𝑟2\|\xi\|>r_{2}. Il existe alors un graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y} à courbure moyenne horizontale donnée par K𝐾K et tel que r1ξr2subscript𝑟1norm𝜉subscript𝑟2r_{1}\leq\|\xi\|\leq r_{2} pour tout ξ𝒴𝜉𝒴\xi\in{\cal Y}


On présente la suite cette étude en quatre parties. La dernière section est consacrée à la preuve des théorèmes 1, 2 et 3. On y trouve aussi des exemples montrant que l’hypothèse de croissance du théorème 2 est, dans un certain sens, la meilleure possible ainsi qu’un exemple de non unicité même à homothétie près, la condition de monotonicité (1.2)12(1.2) étant satisfaite. Les estimations a priori nécéssaires pour résoudre dans les différents cas sont regroupées à la quatrième partie. Une mise en équation est présentée à la troisième partie et, pour plus de monotonie, on donne, à la seconde partie de cet article, quelques rappels préliminaires et on renvoie à [4] pour plus de détails.


2 Rappels et notations


1- Soit (M,g)𝑀𝑔(M,g) une variété Riemannienne compacte sans bord de dimension n1𝑛1n\geq 1. Soient (E,g~)𝐸~𝑔(E,{\tilde{g}}) un fibré vectoriel Riemannien sur M𝑀M de rang m2𝑚2m\geq 2, π𝜋\pi la projection naturelle de E𝐸E sur M𝑀M et Esubscript𝐸E_{*} le fibré E𝐸E privé de la section nulle. On note \nabla la connexion de Levi-Civita de la variété (M,g)𝑀𝑔(M,g) et ~~{\tilde{\nabla}} une connexion métrique sur le fibré (E,g~)𝐸~𝑔(E,{\tilde{g}}).

Soient U𝑈U un ouvert de M𝑀M muni de coordonnées (xi)1insubscriptsuperscript𝑥𝑖1𝑖𝑛(x^{i})_{1\leq i\leq n}, ϵi=xisubscriptitalic-ϵ𝑖superscript𝑥𝑖\epsilon_{i}=\frac{\partial}{\partial x^{i}} et ΓijksubscriptsuperscriptΓ𝑘𝑖𝑗\Gamma^{k}_{ij} les symboles de Christoffel de \nabla et (sα)n+1αn+msubscriptsubscript𝑠𝛼𝑛1𝛼𝑛𝑚(s_{\alpha})_{n+1\leq\alpha\leq n+m} un repère de sections de E𝐸E au dessus de U𝑈U. π𝜋\pi désignant la projection de E𝐸E sur M𝑀M, si ξπ1(U)𝜉superscript𝜋1𝑈\xi\in\pi^{-1}(U) et x=π(ξ)𝑥𝜋𝜉x=\pi(\xi), on écrit ξ=yαsα(x)𝜉superscript𝑦𝛼subscript𝑠𝛼𝑥\xi=y^{\alpha}s_{\alpha}(x) ; (xi,yα)i,αsubscriptsuperscript𝑥𝑖superscript𝑦𝛼𝑖𝛼(x^{i},y^{\alpha})_{i,\alpha} est alors un système de coordonnées sur π1(U)superscript𝜋1𝑈\pi^{-1}(U). Notons ΓiαβsubscriptsuperscriptΓ𝛽𝑖𝛼\Gamma^{\beta}_{i\alpha} les symboles de Christoffel de ~~{\tilde{\nabla}} définis par ~ϵisα=Γiαβsβsubscript~subscriptitalic-ϵ𝑖subscript𝑠𝛼subscriptsuperscriptΓ𝛽𝑖𝛼subscript𝑠𝛽{\tilde{\nabla}}_{\epsilon_{i}}s_{\alpha}=\Gamma^{\beta}_{i\alpha}s_{\beta}. Le relèvement horizontal eisubscript𝑒𝑖e_{i} de ϵisubscriptitalic-ϵ𝑖\epsilon_{i} est donné par

(2.1) ei=xiyαΓiαβyβ.subscript𝑒𝑖superscript𝑥𝑖superscript𝑦𝛼subscriptsuperscriptΓ𝛽𝑖𝛼superscript𝑦𝛽e_{i}=\frac{\partial}{\partial x^{i}}-y^{\alpha}\Gamma^{\beta}_{i\alpha}\frac{\partial}{\partial y^{\beta}}.

Si eα=yαsubscript𝑒𝛼superscript𝑦𝛼\displaystyle e_{\alpha}=\frac{\partial}{\partial y^{\alpha}}, 𝒮={ei,eα}i,α𝒮subscriptsubscript𝑒𝑖subscript𝑒𝛼𝑖𝛼\displaystyle{\cal S}=\{e_{i},e_{\alpha}\}_{i,\alpha} est un repère mobile tangent à π1(U)superscript𝜋1𝑈\pi^{-1}(U). On définit sur E𝐸E une métrique Riemannienne G𝐺G en posant

(2.2) G(ei,ej)=g(ϵi,ϵj),G(eα,eβ)=g~(eα,eβ),G(ei,eα)=0,formulae-sequence𝐺subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑗𝑔subscriptitalic-ϵ𝑖subscriptitalic-ϵ𝑗formulae-sequence𝐺subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽~𝑔subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽𝐺subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝛼0G(e_{i},e_{j})=g(\epsilon_{i},\epsilon_{j}),\ \ G(e_{\alpha},e_{\beta})={\tilde{g}}(e_{\alpha},e_{\beta}),\ \ G(e_{i},e_{\alpha})=0,

où on identifie tout vecteur vertical à un point de E𝐸E, et on considère la connexion D𝐷D de Sasaki [10] définie par

(2.3) Deiej=Γijkek,Deieα=Γiαβeβ,Deαei=Deαeβ=0.formulae-sequencesubscript𝐷subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑗subscriptsuperscriptΓ𝑘𝑖𝑗subscript𝑒𝑘formulae-sequencesubscript𝐷subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝛼subscriptsuperscriptΓ𝛽𝑖𝛼subscript𝑒𝛽subscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝑖subscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽0D_{e_{i}}e_{j}=\Gamma^{k}_{ij}e_{k},\ D_{e_{i}}e_{\alpha}=\Gamma^{\beta}_{i\alpha}e_{\beta},\ D_{e_{\alpha}}e_{i}=D_{e_{\alpha}}e_{\beta}=0.

D’après [10], la connexion D𝐷D est compatible avec la métrique G𝐺G et, ne coïncide pas avec la connexion de Levi-Civita de G𝐺G ; sa torsion T𝑇T est non nulle et dépend de la courbure de ~~{\tilde{\nabla}}. Rappellons que les composantes dans 𝒮𝒮{\cal S} du tenseur de courbure {\cal R} de D𝐷D sont données par

Rdcab=G((DeaebDebeaD[ea,eb])ec,ed),cabd=GdeRecabformulae-sequencesubscript𝑅𝑑𝑐𝑎𝑏𝐺subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏subscript𝐷subscript𝑒𝑏subscript𝑒𝑎subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏subscript𝑒𝑐subscript𝑒𝑑subscriptsuperscript𝑑𝑐𝑎𝑏superscript𝐺𝑑𝑒subscript𝑅𝑒𝑐𝑎𝑏R_{dcab}=G\left((D_{e_{a}e_{b}}-D_{e_{b}e_{a}}-D_{[e_{a},e_{b}]})e_{c},e_{d}\right),\mathbb{R}^{d}_{cab}=G^{de}R_{ecab}

et un calcul direct montre, pour 1i,jnformulae-sequence1𝑖𝑗𝑛1\leq i,j\leq n et n+1α,β,λ,μn+mformulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝜆𝜇𝑛𝑚n+1\leq\alpha,\beta,\lambda,\mu\leq n+m, que

(2.4) Rαβji=Rαβjλ=Rαβμi=Rαβμλ0.subscriptsuperscript𝑅𝑖𝛼𝛽𝑗subscriptsuperscript𝑅𝜆𝛼𝛽𝑗subscriptsuperscript𝑅𝑖𝛼𝛽𝜇subscriptsuperscript𝑅𝜆𝛼𝛽𝜇0R^{i}_{\alpha\ \beta\ j}=R^{\lambda}_{\alpha\ \beta\ j}=R^{i}_{\alpha\ \beta\ \mu}=R^{\lambda}_{\alpha\ \beta\ \mu}\equiv 0.

2- On note Σr={ξEξ=r}subscriptΣ𝑟conditional-set𝜉𝐸norm𝜉𝑟\Sigma_{r}=\{\xi\in E\mid\|\xi\|=r\}, Σ={ξEξ=1}Σconditional-set𝜉𝐸norm𝜉1\Sigma=\{\xi\in E\mid\|\xi\|=1\}, π1subscript𝜋1\pi_{1} la projection naturelle du fibré ΣΣ\Sigma sur M𝑀M, r𝑟r la fonction r(ξ)=ξ𝑟𝜉norm𝜉r(\xi)=\|\xi\| et ν𝜈\nu le champ radial unitaire. Sur l’ouvert π1(U)superscript𝜋1𝑈\pi^{-1}(U) muni des coordonnées (xi,yα)superscript𝑥𝑖superscript𝑦𝛼(x^{i},y^{\alpha}), 1in1𝑖𝑛1\leq i\leq n et n+1αn+m𝑛1𝛼𝑛𝑚n+1\leq\alpha\leq n+m, le champ ν𝜈\nu est donné par

(2.5) ν=r1yαyα.𝜈superscript𝑟1superscript𝑦𝛼superscript𝑦𝛼\nu=r^{-1}y^{\alpha}\frac{\partial}{\partial y^{\alpha}}.

Il est normal à ΣΣ\Sigma et donc l’espace tangent à ΣΣ\Sigma au point ξΣ𝜉Σ\xi\in\Sigma est une somme directe du sous-espace horizontal HξEsubscript𝐻𝜉𝐸H_{\xi}E de TξEsubscript𝑇𝜉𝐸T_{\xi}E et de l’espace tangent à la fibre de ΣΣ\Sigma passant par ξ𝜉\xi.

Dans ce qui suit, le paramètre μasubscript𝜇𝑎\mu_{a} sera égal à 00 ou 111 selon que la direction a𝑎a est verticale ou horizontale. Fixons un repère mobile tangent à E𝐸E de la forme

={ei,eαi=1,,n et α=n+1,,n+m},conditional-setsubscript𝑒𝑖subscript𝑒𝛼formulae-sequence𝑖1𝑛 et 𝛼𝑛1𝑛𝑚{\cal R}=\{e_{i},e_{\alpha}\mid i=1,...,n\mbox{ et }\alpha=n+1,...,n+m\},

où les eisubscript𝑒𝑖e_{i} sont des champs de vecteurs horizontaux obtenus par relèvement horizontal d’un repère mobile (ϵi)1insubscriptsubscriptitalic-ϵ𝑖1𝑖𝑛(\epsilon_{i})_{1\leq i\leq n} sur M𝑀M et où les eαsubscript𝑒𝛼e_{\alpha} sont des champs de vecteurs verticaux avec en+m=νsubscript𝑒𝑛𝑚𝜈e_{n+m}=\nu. On notera

={ωA,An+m}superscriptsuperscript𝜔𝐴𝐴𝑛𝑚{\cal{R}}^{*}=\{\omega^{A},\ A\leq n+m\}

le corepère dual de {\cal{R}}. Appliquons D𝐷D à easubscript𝑒𝑎e_{a}, l’expression de Dea𝐷subscript𝑒𝑎De_{a} dans la repère {\cal{R}} nous permet d’introduire la matrice (ωBA)subscriptsuperscript𝜔𝐴𝐵(\omega^{A}_{B}) de 111-formes définie par les égalités

(2.6) DeA=ωABeB.𝐷subscript𝑒𝐴tensor-productsubscriptsuperscript𝜔𝐵𝐴subscript𝑒𝐵De_{A}=\omega^{B}_{A}\otimes e_{B}.

Du fait que ν𝜈\nu est unitaire et puisque D𝐷D est G𝐺G-métrique, on voit que

G(Deaν,ν)=0, pour tout  1an+m.G(D_{e{{}_{a}}}\nu,\nu)=0,\mbox{ pour tout }\ 1\leq a\leq n+m.

On en déduit que

(2.7) ωn+mn+m=0.subscriptsuperscript𝜔𝑛𝑚𝑛𝑚0\omega^{n+m}_{n+m}=0.

D’autre part, utilisons la définition de D𝐷D et l’expression (2.5)25(2.5) de ν𝜈\nu, on montre que, partout sur ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r}, on a

(2.8) Deaν=(1μa)r1ea pour an+m1.subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝜈1subscript𝜇𝑎superscript𝑟1subscript𝑒𝑎 pour 𝑎𝑛𝑚1D_{e_{a}}\nu=(1-\mu_{a})r^{-1}e_{a}\mbox{ pour }a\leq n+m-1.

Reportons dans (2.6)26(2.6), il en découle que, partout sur ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r}, on a

(2.9) ωn+ma=(1μa)r1ωa pour an+m1subscriptsuperscript𝜔𝑎𝑛𝑚1subscript𝜇𝑎superscript𝑟1superscript𝜔𝑎 pour 𝑎𝑛𝑚1\omega^{a}_{n+m}=(1-\mu_{a})r^{-1}\omega^{a}\mbox{ pour }a\leq n+m-1

et par suite, reportons (2.7)27(2.7) et (2.9)29(2.9) dans (2.6)26(2.6), on obtient

(2.10) Dνν=0.subscript𝐷𝜈𝜈0D_{\nu}\nu=0.

Or, D𝐷D étant G𝐺G-métrique, G(Debea,ν)=G(ea,Debν)𝐺subscript𝐷subscript𝑒𝑏subscript𝑒𝑎𝜈𝐺subscript𝑒𝑎subscript𝐷subscript𝑒𝑏𝜈\displaystyle G(D_{e_{b}}e_{a},\nu)=-G(e_{a},D_{e_{b}}\nu). Donc, compte tenu de (2.8)28(2.8), partout sur ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r}, on aura

(2.11) ωan+m(eb)=(1μb)r1Gab pour a,bn+m1.formulae-sequencesubscriptsuperscript𝜔𝑛𝑚𝑎subscript𝑒𝑏1subscript𝜇𝑏superscript𝑟1subscript𝐺𝑎𝑏 pour 𝑎𝑏𝑛𝑚1\omega^{n+m}_{a}(e_{b})=-(1-\mu_{b})r^{-1}G_{ab}\mbox{ pour }a,b\leq n+m-1.

Combinons (2.4)24(2.4), (2.11)211(2.11) et l’équation de Gauss, on obtient l’expression suivante du type de composantes dans {\cal R} du tenseur de courbure ~~{\tilde{\cal R}} de ΣΣ\Sigma qui sera utilisé ultérieurement :

(2.12) R~αβγj=R~αβij=R~αβiγ=0,n+1α,β,γn+m1 et  1i,jn,formulae-sequencesubscriptsuperscript~𝑅𝑗𝛼𝛽𝛾subscriptsuperscript~𝑅𝑗𝛼𝛽𝑖subscriptsuperscript~𝑅𝛾𝛼𝛽𝑖0formulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝛾𝑛𝑚1 et 1𝑖𝑗𝑛{\tilde{R}}^{j}_{\alpha\beta\gamma}={\tilde{R}}^{j}_{\alpha\beta i}={\tilde{R}}^{\gamma}_{\alpha\beta i}=0,\ n+1\leq\alpha,\beta,\gamma\leq n+m-1\mbox{ et }\ 1\leq i,j\leq n,

et

(2.13) R~αβμλ=δβλGαμδμλGαβ,n+1α,β,λ,μn+m1.formulae-sequencesubscriptsuperscript~𝑅𝜆𝛼𝛽𝜇subscriptsuperscript𝛿𝜆𝛽subscript𝐺𝛼𝜇subscriptsuperscript𝛿𝜆𝜇subscript𝐺𝛼𝛽formulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝜆𝜇𝑛𝑚1{\tilde{R}}^{\lambda}_{\alpha\beta\mu}=\delta^{\lambda}_{\beta}G_{\alpha\mu}-\delta^{\lambda}_{\mu}G_{\alpha\beta},\ n+1\leq\alpha,\beta,\lambda,\mu\leq n+m-1.

3- Soit u𝒞2(Σ)𝑢superscript𝒞2Σu\in\mathscr{C}^{2}(\Sigma) une fonction qu’on prolonge à Esubscript𝐸E_{*} en la maintenant radialement constante. Dans le corepère superscript{\cal R}^{*}, la différentielle de la fonction u𝑢u est donné par

du=a=1n+m1Dauωa.𝑑𝑢superscriptsubscript𝑎1𝑛𝑚1subscript𝐷𝑎𝑢superscript𝜔𝑎du=\sum_{a=1}^{n+m-1}D_{a}u\omega^{a}.

La composante Dausubscript𝐷𝑎𝑢D_{a}u est homogène de degré (μa1)subscript𝜇𝑎1(\mu_{a}-1). De même, on a

Dabu=D2u(ea,eb)=(DeaDu)(eb).subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝐷2𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝐷𝑢subscript𝑒𝑏D_{ab}u=D^{2}u(e_{a},e_{b})=(D_{e_{a}}Du)(e_{b}).

D’où

Dabu=Dea(Du(eb))Du(Deaeb)subscript𝐷𝑎𝑏𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝐷𝑢subscript𝑒𝑏𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏D_{ab}u=D_{e_{a}}\Big{(}Du(e_{b})\Big{)}-Du(D_{e_{a}}e_{b})

et on vérifie que la composante Dabusubscript𝐷𝑎𝑏𝑢\displaystyle D_{ab}u est homogène de degré (μa+μb2)subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏2(\mu_{a}+\mu_{b}-2). En particulier, on peut écrire

Daνu=Dea(Du(ν))Du(Deaν)=Du(Deaν).subscript𝐷𝑎𝜈𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝐷𝑢𝜈𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝜈𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝜈D_{a\nu}u=D_{e_{a}}\left(Du(\nu)\right)-Du(D_{e_{a}}\nu)=-Du(D_{e_{a}}\nu).

La dernière égalité découle du fait que u𝑢u est une fonction radialement constante. Sur ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r}, la relation (2.8)28(2.8) implique alors que

(2.14) Daνu=(1μa)r1Dau pour an+m1.subscript𝐷𝑎𝜈𝑢1subscript𝜇𝑎superscript𝑟1subscript𝐷𝑎𝑢 pour 𝑎𝑛𝑚1D_{a\nu}u=-(1-\mu_{a})r^{-1}D_{a}u\mbox{ pour }a\leq n+m-1.

Tenons compte de la relation (2.10)210(2.10), un calcul analogue montre que

(2.15) Dννu=0.subscript𝐷𝜈𝜈𝑢0D_{\nu\nu}u=0.

3 Mise en équation


On conserve les notations du dernier paragraphe et on considère l’application 𝒴𝒴{\cal Y} de ΣΣ\Sigma dans E𝐸E telle que

𝒴(ξ)=eu(ξ)ξ,pour ξΣ,formulae-sequence𝒴𝜉superscript𝑒𝑢𝜉𝜉pour 𝜉Σ{\cal Y}(\xi)=e^{u(\xi)}\xi,\mbox{pour }\xi\in\Sigma,

u𝒞2(Σ)𝑢superscript𝒞2Σu\in\mathscr{C}^{2}(\Sigma) est une fonction qu’on prolonge à Esubscript𝐸E_{*} en la maintenant radialement constante.

1- Dans ce paragraphe, on donne l’équation qui permet de prescrire la courbure moyenne verticale. Quand les lettres grecques sont utilisées comme indice, celles ci représentent des directions verticales et décrivent l’ensemble {n+1,,n+m1}𝑛1𝑛𝑚1\{n+1,...,n+m-1\}. Avec le choix antérieur du repère {\cal R}, on voit que

1={eα,να=n+1,,n+m1}subscript1conditional-setsubscript𝑒𝛼𝜈𝛼𝑛1𝑛𝑚1\displaystyle{\cal{R}}_{1}=\{e_{\alpha},\nu\mid\alpha=n+1,...,n+m-1\}

est un repère mobile tangent aux fibres de E𝐸E. Notons par D¯¯𝐷\overline{D} la connexion induite par D𝐷D sur les fibres de E𝐸E. Les (m1)𝑚1(m-1) champs de vecteurs eαsubscript𝑒𝛼e_{\alpha}, α{n+1,,n+m1}𝛼𝑛1𝑛𝑚1\alpha\in\{n+1,...,n+m-1\}, sont tangents aux fibres de ΣΣ\Sigma, on en déduit que les (m1)𝑚1(m-1) champs de vecteurs

Eα=D¯Y(eα)=eα+euD¯αu.ν,α{n+1,,n+m1}formulae-sequencesubscript𝐸𝛼¯𝐷𝑌subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛼superscript𝑒𝑢subscript¯𝐷𝛼𝑢𝜈𝛼𝑛1𝑛𝑚1E_{\alpha}={\overline{D}}Y(e_{\alpha})=e_{\alpha}+e^{u}{\overline{D}}_{\alpha}u.\nu,\ \alpha\in\{n+1,...,n+m-1\}

forment un repère mobile tangent aux fibres de 𝒴𝒴{\cal Y}. Les composantes de la métrique induite hh sont données par

hαβ=G(Eα,Eβ)=Gαβ+e2uD¯αuD¯βusubscript𝛼𝛽𝐺subscript𝐸𝛼subscript𝐸𝛽subscript𝐺𝛼𝛽superscript𝑒2𝑢subscript¯𝐷𝛼𝑢subscript¯𝐷𝛽𝑢h_{\alpha\beta}=G(E_{\alpha},E_{\beta})=G_{\alpha\beta}+e^{2u}{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}_{\beta}u

et on vérifie que

hαβ=Gαβf2e2uD¯αuD¯βu,f=(1+e2uD¯αuD¯αu)12.formulae-sequencesuperscript𝛼𝛽superscript𝐺𝛼𝛽superscript𝑓2superscript𝑒2𝑢superscript¯𝐷𝛼𝑢superscript¯𝐷𝛽𝑢𝑓superscript1superscript𝑒2𝑢subscript¯𝐷𝛼𝑢superscript¯𝐷𝛼𝑢12h^{\alpha\beta}=G^{\alpha\beta}-f^{2}e^{2u}{\overline{D}}^{\alpha}u{\overline{D}}^{\beta}u,\ f=(1+e^{2u}{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}^{\alpha}u)^{-{\frac{1}{2}}}.

Le champ unitaire défini par

ν~=f(νeuD¯αueα)~𝜈𝑓𝜈superscript𝑒𝑢superscript¯𝐷𝛼𝑢subscript𝑒𝛼{\tilde{\nu}}=f(\nu-e^{u}{\overline{D}}^{\alpha}ue_{\alpha})

est normal aux fibres de 𝒴𝒴{\cal Y} et, compte tenu de ce choix, la courbure moyenne d’une fibre 𝒴x=𝒴Exsubscript𝒴𝑥𝒴subscript𝐸𝑥{\cal Y}_{x}={\cal Y}\cap E_{x} considérée comme une hypersurface de Exsubscript𝐸𝑥E_{x} est définie par

𝒴x=hαβG(D¯Eαν~,Eβ).subscriptsubscript𝒴𝑥superscript𝛼𝛽𝐺subscript¯𝐷subscript𝐸𝛼~𝜈subscript𝐸𝛽{\cal M}_{{}_{{\cal Y}_{x}}}=h^{\alpha\beta}G({\overline{D}}_{E_{\alpha}}{\tilde{\nu}},E_{\beta}).

Enfin, si ξ𝒴x𝜉subscript𝒴𝑥\xi\in{\cal Y}_{x}, la valeur de la courbure moyenne verticale du graphe 𝒴𝒴{\cal Y} au point ξ𝜉\xi est

𝒴v(ξ)=𝒴x(ξ).subscriptsuperscript𝑣𝒴𝜉subscriptsubscript𝒴𝑥𝜉{\cal M}^{v}_{{}_{\cal Y}}(\xi)={\cal M}_{{}_{{\cal Y}_{x}}}(\xi).

La définition de la connexion D𝐷D implique que Dνeαsubscript𝐷𝜈subscript𝑒𝛼\displaystyle D_{\nu}e_{\alpha} est un champ de vecteurs verticaux donc, tenons compte de la relation (2.8)28(2.8), en un point de 𝒴𝒴{\cal Y}, on obtient

(3.1) D¯νeα=Dνeα=eueα.subscript¯𝐷𝜈subscript𝑒𝛼subscript𝐷𝜈subscript𝑒𝛼superscript𝑒𝑢subscript𝑒𝛼{\overline{D}}_{\nu}e_{\alpha}=D_{\nu}e_{\alpha}=e^{-u}e_{\alpha}.

La relation (2.14)214(2.14) se traduit alors sur chaque fibre par la suivante :

(3.2) D¯ανu=euD¯αupourn+1αn+m1.subscript¯𝐷𝛼𝜈𝑢superscript𝑒𝑢subscript¯𝐷𝛼𝑢pour𝑛1𝛼𝑛𝑚1{\overline{D}}_{\alpha\nu}u=-e^{-u}{\overline{D}}_{\alpha}u\ {\rm pour\it\ }n+1\leq\alpha\leq n+m-1.

Cette dernière peut être établise par un calcul analogue au précédent. Ainsi, tenons compte de (3.1)31(3.1), la définition de la dérivée covariante permet d’en déduire que

(3.3) D¯ν(D¯αu)=D¯ναu+D¯u(D¯νeα)=0.subscript¯𝐷𝜈subscript¯𝐷𝛼𝑢subscript¯𝐷𝜈𝛼𝑢¯𝐷𝑢subscript¯𝐷𝜈subscript𝑒𝛼0{\overline{D}}_{\nu}({\overline{D}}_{\alpha}u)={\overline{D}}_{\nu\alpha}u+{\overline{D}}u({\overline{D}}_{\nu}e_{\alpha})=0.

D’autre part, usons du fait que Dνu=0subscript𝐷𝜈𝑢0D_{\nu}u=0 et puisque D¯νν=0subscript¯𝐷𝜈𝜈0{\overline{D}}_{\nu}\nu=0, la relation (3.3)33(3.3) permet d’écrire

D¯EαEβ=D¯eα(eβ+euD¯βu.ν)+euD¯αuD¯νeβ.{\overline{D}}_{E_{\alpha}}E_{\beta}={\overline{D}}_{e_{\alpha}}(e_{\beta}+e^{u}{\overline{D}}_{\beta}u.\nu)+e^{u}{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}_{\nu}e_{\beta}.

Or, la définition de la connexion D𝐷D montre que Deαeβsubscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽D_{e_{\alpha}}e_{\beta} est un champ de vecteurs verticaux. Donc, compte tenu de (2.11)211(2.11) qui dit que ωβn+m(eα)=euGαβsubscriptsuperscript𝜔𝑛𝑚𝛽subscript𝑒𝛼superscript𝑒𝑢subscript𝐺𝛼𝛽\omega^{n+m}_{\beta}(e_{\alpha})=-e^{-u}G_{\alpha\beta}, on obtient

D¯eαeβ=Deαeβ=n+1n+m1ωβγ(eα)eγeuGαβνsubscript¯𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽subscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽superscriptsubscript𝑛1𝑛𝑚1subscriptsuperscript𝜔𝛾𝛽subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛾superscript𝑒𝑢subscript𝐺𝛼𝛽𝜈{\overline{D}}_{e_{\alpha}}e_{\beta}=D_{e_{\alpha}}e_{\beta}=\sum_{n+1}^{n+m-1}\omega^{\gamma}_{\beta}(e_{\alpha})e_{\gamma}-e^{-u}G_{\alpha\beta}\nu

et par suite, (3.1)31(3.1) implique

(3.4) D¯EαEβ=n+1n+m1ωβγ(eα)eγeuGαβν+eu(eα.D¯βu)ν+D¯βueα+D¯αueβ+euD¯αuD¯βuν.\begin{array}[]{c}\displaystyle{\overline{D}}_{E_{\alpha}}E_{\beta}=\sum_{n+1}^{n+m-1}\omega^{\gamma}_{\beta}(e_{\alpha})e_{\gamma}-e^{-u}G_{\alpha\beta}\nu+e^{u}(e_{\alpha}.{\overline{D}}_{\beta}u)\nu\\ \\ \displaystyle+{\overline{D}}_{\beta}ue_{\alpha}+{\overline{D}}_{\alpha}ue_{\beta}+e^{u}{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}_{\beta}u\nu.\end{array}

La définition de la dérivée covariante donne

D¯eα(D¯βu)=D¯αβu+n+1n+m1ωβγ(eα)D¯γu.subscript¯𝐷subscript𝑒𝛼subscript¯𝐷𝛽𝑢subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢superscriptsubscript𝑛1𝑛𝑚1subscriptsuperscript𝜔𝛾𝛽subscript𝑒𝛼subscript¯𝐷𝛾𝑢{\overline{D}}_{e_{\alpha}}({\overline{D}}_{\beta}u)={\overline{D}}_{\alpha\beta}u+\sum_{n+1}^{n+m-1}\omega^{\gamma}_{\beta}(e_{\alpha}){\overline{D}}_{\gamma}u.

Reportons dans (2.4)24(2.4), la relation qui en résulte peut s’écrire sous la forme

D¯EαEβ=ωβγ(eα)Eγ+D¯βuEα+D¯αuEβ+eu[hαβ+e2uD¯αβu]νsubscript¯𝐷subscript𝐸𝛼subscript𝐸𝛽subscriptsuperscript𝜔𝛾𝛽subscript𝑒𝛼subscript𝐸𝛾subscript¯𝐷𝛽𝑢subscript𝐸𝛼subscript¯𝐷𝛼𝑢subscript𝐸𝛽missing-subexpressionsuperscript𝑒𝑢delimited-[]subscript𝛼𝛽superscript𝑒2𝑢subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢𝜈\begin{array}[]{c}\displaystyle{\overline{D}}_{E_{\alpha}}E_{\beta}=\omega^{\gamma}_{\beta}(e_{\alpha})E_{\gamma}+{\overline{D}}_{\beta}uE_{\alpha}+{\overline{D}}_{\alpha}uE_{\beta}\\ \\ \displaystyle+e^{-u}[-h_{\alpha\beta}+e^{2u}{\overline{D}}_{\alpha\beta}u]\nu\end{array}

et par suite, eu égard au fait que G(Eα,ν~)=0𝐺subscript𝐸𝛼~𝜈0G(E_{\alpha},{\tilde{\nu}})=0, on obtient :

G(D¯EαEβ,ν~)=feu[hαβ+e2uD¯αβu].𝐺subscript¯𝐷subscript𝐸𝛼subscript𝐸𝛽~𝜈𝑓superscript𝑒𝑢delimited-[]subscript𝛼𝛽superscript𝑒2𝑢subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢G({\overline{D}}_{E_{\alpha}}E_{\beta},{\tilde{\nu}})=fe^{-u}[-h_{\alpha\beta}+e^{2u}{\overline{D}}_{\alpha\beta}u].

Ainsi et puisque G(DEαν~,Eβ)=G(DEαEβ,ν~)𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝛼~𝜈subscript𝐸𝛽𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝛼subscript𝐸𝛽~𝜈G(D_{E_{\alpha}}{\tilde{\nu}},E_{\beta})=-G(D_{E_{\alpha}}E_{\beta},{\tilde{\nu}}), on vérifie qu’au point eu(ξ)ξ𝒴xsuperscript𝑒𝑢𝜉𝜉subscript𝒴𝑥e^{u(\xi)}\xi\in{\cal Y}_{x}, on a :

feu𝒴x=(m1)e2uhαβD¯αβu.𝑓superscript𝑒𝑢subscriptsubscript𝒴𝑥𝑚1superscript𝑒2𝑢superscript𝛼𝛽subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢fe^{u}{\cal M}_{{}_{{\cal Y}_{x}}}=(m-1)-e^{2u}h^{\alpha\beta}{\overline{D}}_{\alpha\beta}u.

Prenons l’image inverse sur ΣxsubscriptΣ𝑥\Sigma_{x} de cette équation, compte tenu de l’homogénéité des dérivées covariantes de u𝑢u, au point ξΣx𝜉subscriptΣ𝑥\xi\in\Sigma_{x}, on doit avoir :

(3.5) h¯αβD¯αβu=(m1)(1+D¯αuD¯αu)(1+D¯αuD¯αu)32eu𝒴x,superscript¯𝛼𝛽subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢𝑚11subscript¯𝐷𝛼𝑢superscript¯𝐷𝛼𝑢superscript1subscript¯𝐷𝛼𝑢superscript¯𝐷𝛼𝑢32superscript𝑒𝑢subscriptsubscript𝒴𝑥{\overline{h}}^{\alpha\beta}{\overline{D}}_{\alpha\beta}u=(m-1)(1+{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}^{\alpha}u)-(1+{\overline{D}}_{\alpha}u{\overline{D}}^{\alpha}u)^{\frac{3}{2}}e^{u}{\cal M}_{{}_{{\cal Y}_{x}}},

h¯αβ=(1+D¯γuD¯γu)GαβD¯αuD¯βusuperscript¯𝛼𝛽1subscript¯𝐷𝛾𝑢superscript¯𝐷𝛾𝑢superscript𝐺𝛼𝛽superscript¯𝐷𝛼𝑢superscript¯𝐷𝛽𝑢{\overline{h}}^{\alpha\beta}=(1+{\overline{D}}_{\gamma}u{\overline{D}}^{\gamma}u)G^{\alpha\beta}-{\overline{D}}^{\alpha}u{\overline{D}}^{\beta}u. A présent pour toute direction verticale α𝛼\alpha, on a : D¯αu=Dαusubscript¯𝐷𝛼𝑢subscript𝐷𝛼𝑢{\overline{D}}_{\alpha}u=D_{\alpha}u. D’autre part, pour tout α,β{n+1,,n+m1}𝛼𝛽𝑛1𝑛𝑚1\alpha,\beta\in\{n+1,...,n+m-1\}, utilisons la définition de la dérivée covariante, on peut écrire

D¯αβu=eα(D¯βu)D¯u(D¯eαeβ).subscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢subscript𝑒𝛼subscript¯𝐷𝛽𝑢¯𝐷𝑢subscript¯𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽{\overline{D}}_{\alpha\beta}u=e_{\alpha}({\overline{D}}_{\beta}u)-{\overline{D}}u({\overline{D}}_{e_{\alpha}}e_{\beta}).

L’équation de Gauss, le fait que u𝑢u est une fonction radialement constante et puisque Deαeβsubscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽D_{e_{\alpha}}e_{\beta} est vertical impliquent que

D¯u(D¯eαeβ)=D¯u(Deαeβ)=Du(Deαeβ).¯𝐷𝑢subscript¯𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽¯𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽{\overline{D}}u({\overline{D}}_{e_{\alpha}}e_{\beta})={\overline{D}}u(D_{e_{\alpha}}e_{\beta})=Du(D_{e_{\alpha}}e_{\beta}).

Ainsi D¯αβu=Dαβusubscript¯𝐷𝛼𝛽𝑢subscript𝐷𝛼𝛽𝑢\displaystyle{\overline{D}}_{\alpha\beta}u=D_{\alpha\beta}u. Reportons dans l’équation ci-dessus, on obtient l’équation de la courbure moyenne verticale

(3.6) n+α,βn+m1BαβDαβu=(m1)(1+v1)(1+v1)32eu𝒴v(euξ),subscriptformulae-sequencelimit-from𝑛𝛼𝛽𝑛𝑚1superscript𝐵𝛼𝛽subscript𝐷𝛼𝛽𝑢𝑚11subscript𝑣1superscript1subscript𝑣132superscript𝑒𝑢subscriptsuperscript𝑣𝒴superscript𝑒𝑢𝜉\sum_{n+\leq\alpha,\beta\leq n+m-1}B^{\alpha\beta}D_{\alpha\beta}u=(m-1)(1+v_{1})-(1+v_{1})^{\frac{3}{2}}e^{u}{\cal M}^{v}_{{}_{\cal Y}}(e^{u}\xi),

où l’on a noté Bαβ=(1+v1)GαβDαuDβusuperscript𝐵𝛼𝛽1subscript𝑣1superscript𝐺𝛼𝛽superscript𝐷𝛼𝑢superscript𝐷𝛽𝑢B^{\alpha\beta}=(1+v_{1})G^{\alpha\beta}-D^{\alpha}uD^{\beta}u et v1=n+1αn+m1DαuDαusubscript𝑣1subscript𝑛1𝛼𝑛𝑚1subscript𝐷𝛼𝑢superscript𝐷𝛼𝑢v_{1}=\sum_{n+1\leq\alpha\leq n+m-1}D_{\alpha}uD^{\alpha}u.

Remarquons que les calculs de la section précédente montrent que, pour tout r>0𝑟0r>0, on a : Σrv=(m1)r1subscriptsuperscript𝑣subscriptΣ𝑟𝑚1superscript𝑟1\displaystyle{\cal M}^{v}_{\Sigma_{r}}=(m-1)r^{-1}.


2- Donnons ici l’équation de la courbure moyenne horizontale d’un graphe radial sur ΣΣ\Sigma. Dans la suite, quand les lettres alphabétiques sont utilisées comme indice, celles ci représentent des directions horizontales et varient entre 111 et n𝑛n. Si ξE𝜉subscript𝐸\displaystyle\xi\in E_{*}, les n𝑛n vecteurs ei(ξ)subscript𝑒𝑖𝜉\displaystyle e_{i}(\xi), 1in1𝑖𝑛1\leq i\leq n,, forment une base du sous-espace horizontal HξEsubscript𝐻𝜉𝐸H_{\xi}E de TξEsubscript𝑇𝜉𝐸T_{\xi}E. Au point 𝒴(ξ)𝒴𝜉{\cal Y}(\xi) du graphe radial 𝒴:ξΣeu(ξ)ξ:𝒴𝜉Σmaps-tosuperscript𝑒𝑢𝜉𝜉\displaystyle{\cal Y}:\xi\in\Sigma\mapsto e^{u(\xi)}\xi, les n𝑛n vecteurs

Ei=D𝒴(ei)=ei+euDiuν, 1in,subscript𝐸𝑖𝐷𝒴subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑖superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑖𝑢𝜈.1𝑖𝑛E_{i}=D{\cal Y}(e_{i})=e_{i}+e^{u}D_{i}u\nu,\ 1\leq i\leq n,

forment une base du sous-espace D𝒴(HξE)=𝒴(ξ)𝒴𝐷𝒴subscript𝐻𝜉𝐸subscript𝒴𝜉𝒴D{\cal Y}(H_{\xi}E)={\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y} de T𝒴(ξ)𝒴subscript𝑇𝒴𝜉𝒴T_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y}. Les composantes de la métrique hh induite sur 𝒴(ξ)𝒴subscript𝒴𝜉𝒴{\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y} sont données par

hij=G(Ei,Ej)=Gij+e2uDiuDjusubscript𝑖𝑗𝐺subscript𝐸𝑖subscript𝐸𝑗subscript𝐺𝑖𝑗superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑖𝑢subscript𝐷𝑗𝑢h_{ij}=G(E_{i},E_{j})=G_{ij}+e^{2u}D_{i}uD_{j}u

et la résolution de l’équation hijhjl=δlisuperscript𝑖𝑗subscript𝑗𝑙subscriptsuperscript𝛿𝑖𝑙h^{ij}h_{jl}=\delta^{i}_{l} donne les composantes contravariantes de celle-ci, on vérifie que

hij=Gijf2e2uDiuDju;f=(1+e2uDiuDiu)12.formulae-sequencesuperscript𝑖𝑗superscript𝐺𝑖𝑗superscript𝑓2superscript𝑒2𝑢superscript𝐷𝑖𝑢superscript𝐷𝑗𝑢𝑓superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑖𝑢superscript𝐷𝑖𝑢12h^{ij}=G^{ij}-f^{2}e^{2u}D^{i}uD^{j}u;\ f=(1+e^{2u}D_{i}uD^{i}u)^{-{\frac{1}{2}}}.

Notons ν~(𝒴(ξ))~𝜈𝒴𝜉{\tilde{\nu}}({\cal Y}(\xi)) l’orthogonal unitaire de 𝒴(ξ)𝒴subscript𝒴𝜉𝒴{\cal H}_{{\cal Y}(\xi)}{\cal Y} dans H𝒴(ξ)Eν(𝒴(ξ))direct-sumsubscript𝐻𝒴𝜉𝐸𝜈𝒴𝜉H_{{\cal Y}(\xi)}E\oplus\mathbb{R}\nu({\cal Y}(\xi)). Celui-ci est donné par

ν~=f(νeuDiuei).~𝜈𝑓𝜈superscript𝑒𝑢superscript𝐷𝑖𝑢subscript𝑒𝑖{\tilde{\nu}}=f(\nu-e^{u}D^{i}ue_{i}).

Les composantes de la seconde forme fondamentale horizontale L𝐿L sont définies par

L(Ei,Ej)=G(DEiν~,Ej), 1i,jn,formulae-sequence𝐿subscript𝐸𝑖subscript𝐸𝑗𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝑖~𝜈subscript𝐸𝑗.1𝑖𝑗𝑛L(E_{i},E_{j})=G(D_{E_{i}}{\tilde{\nu}},E_{j}),\ 1\leq i,j\leq n,

et, avec le choix précédent de ν~~𝜈{\tilde{\nu}}, la courbure moyenne horizontale de 𝒴𝒴{\cal Y} au point 𝒴(ξ)𝒴𝜉{\cal Y}(\xi) est définie comme étant la trace de L𝐿L relativement à la métrique induite hh.

Tout d’abord la définition de la connexion D𝐷D implique que

(3.7) Dνei=0.subscript𝐷𝜈subscript𝑒𝑖0D_{\nu}e_{i}=0.

D’autre part, les relations (2.14)214(2.14) et (2.15)215(2.15) se traduisent par

Diνu=Dννu=0 pour 1in.subscript𝐷𝑖𝜈𝑢subscript𝐷𝜈𝜈𝑢0 pour 1𝑖𝑛D_{i\nu}u=D_{\nu\nu}u=0\mbox{ pour }1\leq i\leq n.

Ainsi, tenons compte de (3.7)37(3.7), la définition de la dérivée covariante permet d’en déduire que

(3.8) Dν(Diu)=Dνiu+Du(Dνei)=0.subscript𝐷𝜈subscript𝐷𝑖𝑢subscript𝐷𝜈𝑖𝑢𝐷𝑢subscript𝐷𝜈subscript𝑒𝑖0D_{\nu}(D_{i}u)=D_{\nu i}u+Du(D_{\nu}e_{i})=0.

Par suite, tenons compte du fait que Dνν=0subscript𝐷𝜈𝜈0\displaystyle D_{\nu}\nu=0 et le fait que u𝑢u est une constante radiale, les relations (3.7)37(3.7) et (3.8)38(3.8) donnent

(3.9) DEiEj=Deiej+(euei.Dju)ν+euDiuDjuν.D_{E_{i}}E_{j}=D_{e_{i}}e_{j}+(e^{u}e_{i}.D_{j}u)\nu+e^{u}D_{i}uD_{j}u\nu.

Or, il découle de la définition de D𝐷D que Deiejsubscript𝐷subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑗D_{e_{i}}e_{j} est un champ de vecteurs horizontaux. Donc, la relation (2.6)26(2.6) s’écrit

Deiej=1nωjk(ei)ek.subscript𝐷subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑗superscriptsubscript1𝑛subscriptsuperscript𝜔𝑘𝑗subscript𝑒𝑖subscript𝑒𝑘D_{e_{i}}e_{j}=\sum_{1}^{n}\omega^{k}_{j}(e_{i})e_{k}.

Tenons compte de cette relation, la définition de la dérivée covariante permet d’écrire

(3.10) Dei(Dju)=Diju+1nωjk(ei)Dku.subscript𝐷subscript𝑒𝑖subscript𝐷𝑗𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢superscriptsubscript1𝑛subscriptsuperscript𝜔𝑘𝑗subscript𝑒𝑖subscript𝐷𝑘𝑢D_{e_{i}}(D_{j}u)=D_{ij}u+\sum_{1}^{n}\omega^{k}_{j}(e_{i})D_{k}u.

Reportons ces deux dernières relations dans (2.9)29(2.9), on obtient

DEiEj=1nωjk(ei)Ek+eu(DiuDju+Diju)νsubscript𝐷subscript𝐸𝑖subscript𝐸𝑗superscriptsubscript1𝑛subscriptsuperscript𝜔𝑘𝑗subscript𝑒𝑖subscript𝐸𝑘superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑖𝑢subscript𝐷𝑗𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢𝜈D_{E_{i}}E_{j}=\sum_{1}^{n}\omega^{k}_{j}(e_{i})E_{k}+e^{u}\Big{(}D_{i}uD_{j}u+D_{ij}u\Big{)}\nu

et par suite, eu égard au fait que G(Ek,ν~)=0𝐺subscript𝐸𝑘~𝜈0G(E_{k},{\tilde{\nu}})=0 pour kn𝑘𝑛k\leq n, on obtient

G(DEiEj,ν~)=feu(DiuDju+Diju).𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝑖subscript𝐸𝑗~𝜈𝑓superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑖𝑢subscript𝐷𝑗𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢G(D_{E_{i}}E_{j},{\tilde{\nu}})=fe^{u}\Big{(}D_{i}uD_{j}u+D_{ij}u\Big{)}.

Tenons compte du fait que G(DEiν~,Ej)=G(DEiEj,ν~)𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝑖~𝜈subscript𝐸𝑗𝐺subscript𝐷subscript𝐸𝑖subscript𝐸𝑗~𝜈G(D_{E_{i}}{\tilde{\nu}},E_{j})=-G(D_{E_{i}}E_{j},{\tilde{\nu}}) et saturons par hijsuperscript𝑖𝑗h^{ij}, on trouve l’expression suivante :

f1eu𝒴h(euξ)=hij(e2uDiuDjue2uDiju).superscript𝑓1superscript𝑒𝑢subscriptsuperscript𝒴superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑖𝑗superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑖𝑢subscript𝐷𝑗𝑢superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢f^{-1}e^{u}{\cal{M}}^{h}_{{}_{\cal Y}}(e^{u}\xi)=h^{ij}\Big{(}-e^{2u}D_{i}uD_{j}u-e^{2u}D_{ij}u\Big{)}.

Prenons l’image inverse de cette équation sur ΣΣ\Sigma, compte tenu de l’homogenéité de degré 00 des dérivées covariantes horizontales de u𝑢u, on obtient l’expression désirée :

f1eu𝒴h(euξ)=e2uDiuDiue2uhijDiju.superscript𝑓1superscript𝑒𝑢subscriptsuperscript𝒴superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑖𝑢superscript𝐷𝑖𝑢superscript𝑒2𝑢superscript𝑖𝑗subscript𝐷𝑖𝑗𝑢f^{-1}e^{u}{\cal{M}}^{h}_{{}_{\cal Y}}(e^{u}\xi)=-e^{2u}D_{i}uD^{i}u-e^{2u}h^{ij}D_{ij}u.

Ainsi, la recherche d’un graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y} à courbure moyenne horizontale donnée par une fonction K𝐾K revient à la résolution sur ΣΣ\Sigma de l’équation elliptique dégénérée suivante :

(3.11) 1i,jnCij(u)Diju=v2(1+e2uv2)32euK(euξ),subscriptformulae-sequence1𝑖𝑗𝑛superscript𝐶𝑖𝑗𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢subscript𝑣2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\sum_{1\leq i,j\leq n}C^{ij}(u)D_{ij}u=-v_{2}-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi),

où on note Cij(u)=(1+e2uv2)Gije2uDiuDjusuperscript𝐶𝑖𝑗𝑢1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣2superscript𝐺𝑖𝑗superscript𝑒2𝑢superscript𝐷𝑖𝑢superscript𝐷𝑗𝑢\displaystyle C^{ij}(u)=(1+e^{2u}v_{2})G^{ij}-e^{2u}D^{i}uD^{j}u et v2=1inDiuDiusubscript𝑣2subscript1𝑖𝑛subscript𝐷𝑖𝑢superscript𝐷𝑖𝑢v_{2}=\sum_{1\leq i\leq n}D_{i}uD^{i}u. Remarquons que le principe du maximum implique que si K𝐾K est partout strictement positive ou bien partout strictement négative, l’équation (3.11)311(3.11) n’admet pas de solution. D’autre part, les calculs de la section précédente montrent que, pour tout r>0𝑟0r>0, on a : Σrh=0subscriptsuperscriptsubscriptΣ𝑟0\displaystyle{\cal M}^{h}_{\Sigma_{r}}=0.


4 Estimations a priori


Lemme 1.

Soient K𝒞1(E)𝐾superscript𝒞1subscript𝐸K\in\mathscr{C}^{1}(E_{*}) une fonction partout strictement positive et u𝒞3(Σ)𝑢superscript𝒞3Σu\in\mathscr{C}^{3}(\Sigma) une solution de l’équation

(4.1) Aab(u)Dabu=F(ξ,u),superscript𝐴𝑎𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢𝐹𝜉𝑢A^{ab}(u)D_{ab}u=F(\xi,u),

Aab(u)=(1+v1+v2)GabDauDbusuperscript𝐴𝑎𝑏𝑢1subscript𝑣1subscript𝑣2superscript𝐺𝑎𝑏superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢A^{ab}(u)=(1+v_{1}+v_{2})G^{ab}-D^{a}uD^{b}u

et

F(ξ,u)=(v1+v2)2+(m1)(1+v1)(1+v1)3/2euK(euξ)𝐹𝜉𝑢superscriptsubscript𝑣1subscript𝑣22𝑚11subscript𝑣1superscript1subscript𝑣132superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉F(\xi,u)=-(v_{1}+v_{2})^{2}+(m-1)(1+v_{1})-(1+v_{1})^{3/2}e^{u}K(e^{u}\xi)

telle qu’il existe deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2} vérifiant : 0<r1eur20subscript𝑟1superscript𝑒𝑢subscript𝑟20<r_{1}\leq e^{u}\leq r_{2}. Notons Σr1,r2={ξEr1ξr2}subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2conditional-set𝜉𝐸subscript𝑟1norm𝜉subscript𝑟2\Sigma_{r_{1},r_{2}}=\{\xi\in E\mid r_{1}\leq\|\xi\|r_{2}\}. Il existe alors une constante positive C0subscript𝐶0C_{0} ne dépendant que de la géométrie des variétés (M,g)𝑀𝑔(M,g) et (E,g~)𝐸~𝑔(E,{\tilde{g}}), r1subscript𝑟1r_{1}, r2subscript𝑟2r_{2}, maxΣr1,r2K𝑚𝑎subscript𝑥subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2𝐾max_{\Sigma_{r_{1},r_{2}}}K et K𝒞1(Σr1,r2)subscriptnorm𝐾superscript𝒞1subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2\|K\|_{\mathscr{C}^{1}(\Sigma_{r_{1},r_{2}})} telle que |Du|C0𝐷𝑢subscript𝐶0|Du|\leq C_{0} partout dans ΣΣ\Sigma.


Démonstration. Soient u𝒞3(Σ)𝑢superscript𝒞3Σu\in\mathscr{C}^{3}(\Sigma) une solution de (4.1)41(4.1), \ell un réel strictement positif fixé ultérieurement et ΓΓ\Gamma la fonctionnelle définie, sur ΣΣ\Sigma, par

Γ(u)=(1+v)eu, avec v=v1+v2.formulae-sequenceΓ𝑢1𝑣superscript𝑒𝑢 avec 𝑣subscript𝑣1subscript𝑣2\Gamma(u)=(1+v)e^{\ell u},\mbox{ avec }v=v_{1}+v_{2}.

En un point ξΣ𝜉Σ\xi\in\SigmaΓ(u)Γ𝑢\Gamma(u) atteint son maximum, on a

(4.2) DaΓΓ=Dav1+v+Dau=0subscript𝐷𝑎ΓΓsubscript𝐷𝑎𝑣1𝑣subscript𝐷𝑎𝑢0\frac{D_{a}\Gamma}{\Gamma}=\frac{D_{a}v}{1+v}+\ell D_{a}u=0

et

AabDabΓ0superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏Γ0A^{ab}D_{ab}\Gamma\leq 0

c’est-à-dire, tenons compte de (4.1)41(4.1),

(4.3) AabDabvAabDavDbv1+v+(1+v)F0.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣1𝑣1𝑣𝐹0A^{ab}D_{ab}v-\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{1+v}+\ell(1+v)F\leq 0.

Or,

AabDabv=2AabDacuDbcu+2AabDabcuDcu.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑐𝑢superscript𝐷𝑐𝑢A^{ab}D_{ab}v=2A^{ab}D_{a}^{c}uD_{bc}u+2A^{ab}D_{abc}uD^{c}u.

Une permutation de l’ordre des indices de dérivation covariante dans le terme des dérivées troisièmes, celle-ci gènère des termes en torsion et en courbure, montre que

(4.4) AabDabv=2AabDacuDbcu+2AabDcabuDcu+4E1+E2,superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸2A^{ab}D_{ab}v=2A^{ab}D_{a}^{c}uD_{bc}u+2A^{ab}D_{cab}uD^{c}u+4E_{1}+E_{2},

où les termes E1subscript𝐸1E_{1} et E2subscript𝐸2E_{2} sont donnés par

(4.5) E1=AabTacdDbduDcusubscript𝐸1superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑎𝑐subscript𝐷𝑏𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢E_{1}=-A^{ab}T^{d}_{ac}D_{bd}uD^{c}u

et

(4.6) E2=2Aab(R~bacd+DaTbcdTachThbd)DduDcu.subscript𝐸22superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript~𝑅𝑑𝑏𝑎𝑐subscript𝐷𝑎subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏𝑐subscriptsuperscript𝑇𝑎𝑐subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏subscript𝐷𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢E_{2}=-2A^{ab}\Big{(}{\tilde{R}}^{d}\ _{bac}+D_{a}T^{d}_{bc}-T^{h}_{ac}T^{d}_{hb}\Big{)}D_{d}uD^{c}u.

Dérivons une fois l’équation (1.1)11(1.1) dans la direction ecsubscript𝑒𝑐e_{c}, il vient :

AabDcabu+(DcAab)Dabu=DcF.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢subscript𝐷𝑐𝐹A^{ab}D_{cab}u+(D_{c}A^{ab})D_{ab}u=D_{c}F.

Saturons cette équation par Dcusuperscript𝐷𝑐𝑢D^{c}u et développons (DcAab)subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏(D_{c}A^{ab}), on obtient :

(4.7) AabDcabuDcu=DcFDcuDcvDcuDaau+DcauDcuDbuDabu+DcbuDcuDauDabu.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑎𝑎𝑢missing-subexpressionsuperscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=D_{c}FD^{c}u-D_{c}vD^{c}uD_{a}^{a}u\\ \\ \displaystyle+D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D_{c}\ ^{b}uD^{c}uD^{a}uD_{ab}u.\end{array}

D’après (4.1)41(4.1), on peut écrire Daau=F+DauDbuDabu1+vsuperscriptsubscript𝐷𝑎𝑎𝑢𝐹superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢1𝑣\displaystyle D_{a}^{a}u=\frac{F+D^{a}uD^{b}uD_{ab}u}{1+v} et donc

DcvDcuDaau=F1+vDcvDcu+DauDbuDabuDcvDcu1+v.subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑎𝑎𝑢𝐹1𝑣subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢1𝑣D_{c}vD^{c}uD_{a}^{a}u=\frac{F}{1+v}D_{c}vD^{c}u+\frac{D^{a}uD^{b}uD_{ab}uD_{c}vD^{c}u}{1+v}.

Il en découle que

(4.8) DcvDcuDaau=FDcvDcu1+v+2(DauDbuDabu)21+v.subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑎𝑎𝑢𝐹subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢1𝑣2superscriptsuperscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢21𝑣D_{c}vD^{c}uD_{a}^{a}u=\frac{FD_{c}vD^{c}u}{1+v}+\frac{2\left(D^{a}uD^{b}uD_{ab}u\right)^{2}}{1+v}.

La définition des composantes Aabsuperscript𝐴𝑎𝑏A^{ab} montre que Gab=Aab+DauDbu1+vsuperscript𝐺𝑎𝑏superscript𝐴𝑎𝑏superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢1𝑣\displaystyle G^{ab}=\frac{A^{ab}+D^{a}uD^{b}u}{1+v}. De ce fait, la somme des deux derniers termes du membre de droite de (4.7)47(4.7) s’écrit

DcauDcuDbuDabu+DcbuDcuDauDabu=2(DauDbuDabu)21+v+11+vAadDcduDcuDbuDabu+11+vAbdDcduDcuDauDabu.superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢2superscriptsuperscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢21𝑣missing-subexpression11𝑣superscript𝐴𝑎𝑑subscript𝐷𝑐𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢11𝑣superscript𝐴𝑏𝑑subscript𝐷𝑐𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D_{c}\ ^{b}uD^{c}uD^{a}uD_{ab}u=\frac{2\left(D^{a}uD^{b}uD_{ab}u\right)^{2}}{1+v}\\ \\ \displaystyle+\frac{1}{1+v}A^{ad}D_{cd}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+\frac{1}{1+v}A^{bd}D_{cd}uD^{c}uD^{a}uD_{ab}u.\end{array}

Utilisons la relation suivante :

(4.9) Dcdu=DdcuTcdeDeu,subscript𝐷𝑐𝑑𝑢subscript𝐷𝑑𝑐𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑑subscript𝐷𝑒𝑢D_{cd}u=D_{dc}u-T^{e}_{cd}D_{e}u,

on vérifie que

(4.10) DcauDcuDbuDabu+DcbuDcuDauDabu=2(DauDbuDabu)21+v+12(1+v)AabDavDbv+E3+E4.superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢2superscriptsuperscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢21𝑣missing-subexpression121𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣subscript𝐸3subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D_{c}\ ^{b}uD^{c}uD^{a}uD_{ab}u=\frac{2\left(D^{a}uD^{b}uD_{ab}u\right)^{2}}{1+v}\\ \\ \displaystyle+\frac{1}{2(1+v)}A^{ab}D_{a}vD_{b}v+E_{3}+E_{4}.\end{array}

où l’on a noté

E4=11+vAadTcdeTbafDeuDfuDbuDcusubscript𝐸411𝑣superscript𝐴𝑎𝑑subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑑subscriptsuperscript𝑇𝑓𝑏𝑎subscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑓𝑢superscript𝐷𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢E_{4}=\frac{1}{1+v}A^{ad}T^{e}_{cd}T^{f}_{ba}D_{e}uD_{f}uD^{b}uD^{c}u

et

E3=31+vAabTcbeDeuDcuDduDadu.subscript𝐸331𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑏subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑑𝑢subscript𝐷𝑎𝑑𝑢E_{3}=-\frac{3}{1+v}A^{ab}T^{e}_{cb}D_{e}uD^{c}uD^{d}uD_{ad}u.

Ce dernier peut être transformer comme suit :

(1+v)E3=32AabTcbeDeuDcuDav,1𝑣subscript𝐸332superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑏subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝑣(1+v)E_{3}=-\frac{3}{2}A^{ab}T^{e}_{cb}D_{e}uD^{c}uD_{a}v,

ce qui, compte tenu de (4.2)42(4.2) et la définition des composantes Aabsuperscript𝐴𝑎𝑏A^{ab}, permet de vérifier que

(4.11) E3=32TcbeDeuDcuDbu.subscript𝐸332subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑏subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢E_{3}=\frac{3}{2}\ell T^{e}_{cb}D_{e}uD^{c}uD^{b}u.

Reportons (4.8)48(4.8) et (4.10)410(4.10) dans (4.7)47(4.7), on obtient l’égalité suivante :

AabDcabuDcu=AabDavDbv2(1+v)+DcFDcuFDavDau1+v+E3+E4.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣21𝑣subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢𝐹subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢1𝑣subscript𝐸3subscript𝐸4A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{2(1+v)}+D_{c}FD^{c}u-\frac{FD_{a}vD^{a}u}{1+v}+E_{3}+E_{4}.

Multiplions cette relation par 222 et reportons dans (4.4)44(4.4), l’égalité qui en résulte s’écrit sous la forme :

AabDabvAabDavDbv1+v=2DcFDcu2FDavDau1+v+2AabDacuDbcu+4E1+E2+2E3+2E4.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣1𝑣2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢2𝐹subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢1𝑣missing-subexpression2superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸22subscript𝐸32subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{ab}v-\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{1+v}=2D_{c}FD^{c}u-2\frac{FD_{a}vD^{a}u}{1+v}\\ \\ \displaystyle+2A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+4E_{1}+E_{2}+2E_{3}+2E_{4}.\end{array}

Tenons compte de (4.2)42(4.2), on déduit de l’égalité précédente la suivante :

(4.12) AabDabvAabDavDbv1+v+(1+v)F=2DcFDcu+3vF+F+2AabDacuDbcu+4E1+E2+2E3+2E4.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣1𝑣1𝑣𝐹2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢3𝑣𝐹missing-subexpression𝐹2superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸22subscript𝐸32subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{ab}v-\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{1+v}+\ell(1+v)F=2D_{c}FD^{c}u+3\ell vF\\ \\ \displaystyle+\ell F+2A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+4E_{1}+E_{2}+2E_{3}+2E_{4}.\end{array}

D’autre part, on a :

Dc(v1)Dcu=2(1μa)DcauDauDcu=(1μa)DavDausubscript𝐷𝑐subscript𝑣1superscript𝐷𝑐𝑢21subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢1subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢D_{c}(v_{1})D^{c}u=2(1-\mu_{a})D_{ca}uD^{a}uD^{c}u=(1-\mu_{a})D_{a}vD^{a}u

de sorte que le développement de DcFDcusubscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢D_{c}FD^{c}u donne

2DcFDcu=4vDcvDcu+2(m1)(1μa)DavDau2(1+v1)32eu[v[ρK(ρξ)]ρ(euξ)+(DcK)(euξ)Dcu]31+v1(1μa)DavDaueuK(euξ).2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢4𝑣subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢2𝑚11subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢missing-subexpression2superscript1subscript𝑣132superscript𝑒𝑢delimited-[]𝑣delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉subscript𝐷𝑐𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑐𝑢missing-subexpression31subscript𝑣11subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle 2D_{c}FD^{c}u=-4vD_{c}vD^{c}u+2(m-1)(1-\mu_{a})D_{a}vD^{a}u\\ \\ \displaystyle-2(1+v_{1})^{\frac{3}{2}}e^{u}\left[v\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}\xi)+(D_{c}K)(e^{u}\xi)D^{c}u\right]\\ \\ \displaystyle-3\sqrt{1+v_{1}}(1-\mu_{a})D_{a}vD^{a}ue^{u}K(e^{u}\xi).\end{array}

Utilisons (4.2)42(4.2), on montre que

(4.13) 2DcFDcu+3vF+F=v3+3lv2+(m1)l(1+v2+2v+vv1)2(1+v1)32eu[v[ρK(ρξ)]ρ(euξ)+(DcK)(euξ)Dcu](1+v+2v2)1+v1euK(euξ).2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢3𝑣𝐹𝐹superscript𝑣33𝑙superscript𝑣2𝑚1𝑙1subscript𝑣22𝑣𝑣subscript𝑣1missing-subexpression2superscript1subscript𝑣132superscript𝑒𝑢delimited-[]𝑣delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉subscript𝐷𝑐𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑐𝑢missing-subexpression1𝑣2subscript𝑣21subscript𝑣1superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle 2D_{c}FD^{c}u+3\ell vF+\ell F=\ell v^{3}+3lv^{2}+(m-1)l(1+v_{2}+2v+vv_{1})\\ \\ \displaystyle-2(1+v_{1})^{\frac{3}{2}}e^{u}\left[v\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}\xi)+(D_{c}K)(e^{u}\xi)D^{c}u\right]\\ \\ \displaystyle-\ell(1+v+2v_{2})\sqrt{1+v_{1}}e^{u}K(e^{u}\xi).\end{array}

Supposons que

(4.14) v(ξ)C0=1+8r2maxΣr1,r2K.𝑣𝜉subscript𝐶018subscript𝑟2𝑚𝑎subscript𝑥subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2𝐾v(\xi)\geq C_{0}=1+8r_{2}max_{\Sigma_{r_{1},r_{2}}}K.

L’égalité (4.13)413(4.13) implique l’inégalité suivante :

2DcFDcu+3vF+F2[3r2|DK(euξ)|]v2+v36r2v52|[ρK(ρξ)]ρ|(euξ)2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢3𝑣𝐹𝐹2delimited-[]3subscript𝑟2𝐷𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑣2superscript𝑣3missing-subexpression6subscript𝑟2superscript𝑣52delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle 2D_{c}FD^{c}u+3\ell vF+\ell F\geq 2\left[\ell-3r_{2}|DK(e^{u}\xi)|\right]v^{2}+\ell v^{3}\\ \\ \displaystyle-6r_{2}v^{\frac{5}{2}}\left|\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}\right|(e^{u}\xi)\end{array}

et donc, si 0=1+3r2K𝒞1(Σr1,r2)subscript013subscript𝑟2subscriptnorm𝐾superscript𝒞1subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2\ell\geq\ell_{0}=1+3r_{2}\|K\|_{\mathscr{C}^{1}(\Sigma_{r_{1},r_{2}})}, on obtient:

2DcFDcu+3vF+lFv36r2v52|[ρK(ρξ)]ρ|(euξ).2subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢3𝑣𝐹𝑙𝐹superscript𝑣36subscript𝑟2superscript𝑣52delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉2D_{c}FD^{c}u+3\ell vF+lF\geq\ell v^{3}-6r_{2}v^{\frac{5}{2}}\left|\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}\right|(e^{u}\xi).

Reportons cette inégalité dans (4.12)412(4.12), compte tenu de (4.14)414(4.14) et puisque |E2|C1v2subscript𝐸2subscript𝐶1superscript𝑣2|E_{2}|\leq C_{1}v^{2}, où C1subscript𝐶1C_{1} est fonction de 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty}, D𝒯subscriptnorm𝐷𝒯\|D{\cal T}\|_{\infty} et ~subscriptnorm~\|{\tilde{\cal R}}\|_{\infty}, |E4|C1v2subscript𝐸4subscriptsuperscript𝐶1superscript𝑣2|E_{4}|\leq C^{\prime}_{1}v^{2} et, d’après (4.11)411(4.11), |E3|C2v32subscript𝐸3subscript𝐶2superscript𝑣32\displaystyle|E_{3}|\leq C_{2}\ell v^{\frac{3}{2}}, où C1subscriptsuperscript𝐶1C^{\prime}_{1} et C2subscript𝐶2C_{2} ne dépendent que de 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty}, on vérifie que

AabDabvAabDavDbv1+v+(1+v)FC3v2+v3+2AabDacuDbcu+4E16r2v52|[ρK(ρξ)]ρ|(euξ),superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣1𝑣1𝑣𝐹subscript𝐶3superscript𝑣2superscript𝑣32superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢missing-subexpression4subscript𝐸16subscript𝑟2superscript𝑣52delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{ab}v-\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{1+v}+\ell(1+v)F\geq-C_{3}\ell v^{2}+\ell v^{3}+2A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u\\ \\ \displaystyle+4E_{1}-6r_{2}v^{\frac{5}{2}}\left|\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}\right|(e^{u}\xi),\end{array}

C3subscript𝐶3C_{3} est une constante positive ne dépendant que des constantes C1subscript𝐶1C_{1}, C1subscriptsuperscript𝐶1C^{\prime}_{1} et C2subscript𝐶2C_{2}. Ainsi, compte tenu de (4.3)43(4.3), on aboutit à l’inégalité suivante:

[(vC3)6r2v12|[ρK(ρξ)]ρ|(euξ)]v2+2AabDacuDbcu+4E10.delimited-[]𝑣subscript𝐶36subscript𝑟2superscript𝑣12delimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑣22superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸10\left[\ell(v-C_{3})-6r_{2}v^{\frac{1}{2}}\left|\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}\right|(e^{u}\xi)\right]v^{2}+2A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+4E_{1}\leq 0.

De sorte que si

(4.15) v(X)C3=2C3+[12r2[ρK(ρξ)]ρ𝒞0(Σr1,r2)]2,𝑣𝑋subscriptsuperscript𝐶32subscript𝐶3superscriptdelimited-[]12subscript𝑟2subscriptnormdelimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝒞0subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟22v(X)\geq C^{\prime}_{3}=2C_{3}+\left[12r_{2}\left\|\frac{\partial[\rho K(\rho\xi)]}{\partial\rho}\right\|_{\mathscr{C}^{0}(\Sigma_{r_{1},r_{2}})}\right]^{2},

on obtient :

(4.16) AabDacuDbcu+2E10.superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2subscript𝐸10A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+2E_{1}\leq 0.

Maintenant, on développe le carré suivant :

K=GabGcd(DaduεDauDeuDeduTaelDeuGld)(DbcuϵDbuDeuDecuTbelDeuGlc)𝐾superscript𝐺𝑎𝑏superscript𝐺𝑐𝑑subscript𝐷𝑎𝑑𝑢𝜀subscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑒𝑑𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑙𝑎𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐺𝑙𝑑missing-subexpressionsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢italic-ϵsubscript𝐷𝑏𝑢superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑒𝑐𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑙𝑏𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐺𝑙𝑐\begin{array}[]{c}\displaystyle K=G^{ab}G^{cd}\left(D_{ad}u-\varepsilon D_{a}uD^{e}uD_{ed}u-T^{l}_{ae}D^{e}uG_{ld}\right)\\ \\ \displaystyle\left(D_{bc}u-\epsilon D_{b}uD^{e}uD_{ec}u-T^{l}_{be}D^{e}uG_{lc}\right)\end{array}

avec ε=11+v𝜀11𝑣\displaystyle\varepsilon=\frac{1}{1+v} pour voir que

(1+v)K=AabDacuDbcu+(1+v)GabGcdTaecDeuTbfdDfu+2E1(1+v)1DauDbuDacuDbcu.1𝑣𝐾superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢1𝑣superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐺𝑐𝑑subscriptsuperscript𝑇𝑐𝑎𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏𝑓superscript𝐷𝑓𝑢missing-subexpression2subscript𝐸1superscript1𝑣1superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle(1+v)K=A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+(1+v)G^{ab}G_{cd}T^{c}_{ae}D^{e}uT^{d}_{bf}D^{f}u\\ \\ \displaystyle+2E_{1}-(1+v)^{-1}D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{c}u.\end{array}

Il existe, alors, une constante positive C4subscript𝐶4C_{4} fonction de 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty}, telle que

(4.17) AabDacuDbcu+2E1C4v(1+v)+(1+v)1DauDbuDacuDbcu.superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2subscript𝐸1subscript𝐶4𝑣1𝑣superscript1𝑣1superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+2E_{1}\geq-C_{4}v(1+v)+(1+v)^{-1}D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{\ c}u.

Utilisons (4.9)49(4.9), on montre que

DauDbuDacuDbcu=DauDbuDcauDbcu2DauDbuDacuTbceDeu+GcdDauDbuTaceDeuTbdfDfusuperscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑏𝑢2superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑏𝑐subscript𝐷𝑒𝑢missing-subexpressionsuperscript𝐺𝑐𝑑superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑎𝑐subscript𝐷𝑒𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑓𝑏𝑑subscript𝐷𝑓𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{\ c}u=D^{a}uD^{b}uD_{ca}uD^{c}_{\ b}u-2D^{a}uD^{b}uD^{c}_{\ a}uT^{e}_{bc}D_{e}u\\ \\ \displaystyle+G^{cd}D^{a}uD^{b}uT^{e}_{ac}D_{e}uT^{f}_{bd}D_{f}u\end{array}

et par suite

DauDbuDacuDbcu=14DavDav(DbuDcv)TbceDeu+GcdDauDbuTaceDeuTbdfDfu.superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢14superscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑣subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑏𝑐subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐺𝑐𝑑superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑎𝑐subscript𝐷𝑒𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑓𝑏𝑑subscript𝐷𝑓𝑢D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{\ c}u={\frac{1}{4}}D^{a}vD_{a}v-(D^{b}uD^{c}v)T^{e}_{bc}D_{e}u+G^{cd}D^{a}uD^{b}uT^{e}_{ac}D_{e}uT^{f}_{bd}D_{f}u.

Ainsi, tenons compte de (4.2)42(4.2) et (4.14)414(4.14), il existe une constante positive C5subscript𝐶5C_{5} fonction de 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty}, telle que

DauDbuDacuDbcu24(1+v)2vC5(1+v)32v.superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢superscript24superscript1𝑣2𝑣subscript𝐶5superscript1𝑣32𝑣D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{\ c}u\geq\frac{\ell^{2}}{4}(1+v)^{2}v-C_{5}\ell(1+v)^{\frac{3}{2}}v.

Reportons cette inégalité dans (4.17)417(4.17), on en déduit que

AabDacuDbcu+2E1(412C4)v(1+v)C5v1+v.superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2subscript𝐸1superscript41superscript2subscript𝐶4𝑣1𝑣subscript𝐶5𝑣1𝑣A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+2E_{1}\geq(4^{-1}\ell^{2}-C_{4})v(1+v)-\ell C_{5}v\sqrt{1+v}.

Une inégalité qui, compte tenu de (4.16)416(4.16), implique

(412C4)1+vC50.superscript41superscript2subscript𝐶41𝑣subscript𝐶50(4^{-1}\ell^{2}-C_{4})\sqrt{1+v}-\ell C_{5}\leq 0.

De sorte que pour \ell assez grand, il existe une constante positive C6subscript𝐶6C_{6} telle que v(ξ)C6𝑣𝜉subscript𝐶6v(\xi)\leq C_{6}. Ainsi, compte tenu de (4.14)414(4.14) et (4.15)415(4.15), on voit que

v(ξ)C7=max(C0,C3,C6).𝑣𝜉subscript𝐶7𝑚𝑎𝑥subscript𝐶0subscriptsuperscript𝐶3subscript𝐶6v(\xi)\leq C_{7}=max(C_{0},C^{\prime}_{3},C_{6}).

La définition de la fonctionnelle ΓΓ\Gamma montre que partout dans ΣΣ\Sigma, on a:

v(1+C7)(r2r1).𝑣1subscript𝐶7superscriptsubscript𝑟2subscript𝑟1v\leq\left(1+C_{7}\right)\left(\frac{r_{2}}{r_{1}}\right)^{\ell}.

Le lemme est prouvé.


Lemme 2.

Conservons les notations du lemme précédent. Soient K𝒞1(E)𝐾superscript𝒞1subscript𝐸K\in\mathscr{C}^{1}(E_{*}) et u𝒞3(Σ)𝑢superscript𝒞3Σu\in\mathscr{C}^{3}(\Sigma) une solution de l’équation suivante :

(4.18) AabDabu=(v1+v2)2v2(1+e2uv2)32euK(euξ),superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscriptsubscript𝑣1subscript𝑣22subscript𝑣2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉A^{ab}D_{ab}u=-(v_{1}+v_{2})^{2}-v_{2}-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi),

où l’on a noté

Aab(u)=(1+e2uv1+e2uv2)Gabe2uDauDbu.superscript𝐴𝑎𝑏𝑢1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣2superscript𝐺𝑎𝑏superscript𝑒2𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢A^{ab}(u)=(1+e^{2u}v_{1}+e^{2u}v_{2})G^{ab}-e^{2u}D^{a}uD^{b}u.

On suppose qu’il existe deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2} tels que 0<r1eur20subscript𝑟1superscript𝑒𝑢subscript𝑟20<r_{1}\leq e^{u}\leq r_{2}. Alors il existe une constante positive C0subscript𝐶0C_{0} ne dépendant que de la géométrie des variétés (M,g)𝑀𝑔(M,g) et (E,g~)𝐸~𝑔(E,{\tilde{g}}), r1subscript𝑟1r_{1}, r2subscript𝑟2r_{2} et K𝒞1(Σr1,r2)subscriptnorm𝐾superscript𝒞1subscriptΣsubscript𝑟1subscript𝑟2\|K\|_{\mathscr{C}^{1}(\Sigma_{r_{1},r_{2}})} telle que |Du|C0𝐷𝑢subscript𝐶0|Du|\leq C_{0} partout dans ΣΣ\Sigma.


Démonstration. Soient u𝒞3(Σ)𝑢superscript𝒞3Σu\in\mathscr{C}^{3}(\Sigma) une solution de (4.18)418(4.18), \ell un réel strictement positif fixé ultérieurement et ΓΓ\Gamma la fonctionnelle définie par

Γ(u)=veu.Γ𝑢𝑣superscript𝑒𝑢\Gamma(u)=ve^{\ell u}.

En un point ξΣ𝜉Σ\xi\in\SigmaΓ(u)Γ𝑢\Gamma(u) atteint son maximum, supposons que v(ξ)1𝑣𝜉1v(\xi)\geq 1. Signalons qu’il suffit de majorer v(ξ)𝑣𝜉v(\xi), la définition de ΓΓ\Gamma permet de conclure. Les calculs qui suivent seront évalués au point ξ𝜉\xi et l’on a

(4.19) DaΓΓ=Davv+Dau=0subscript𝐷𝑎ΓΓsubscript𝐷𝑎𝑣𝑣subscript𝐷𝑎𝑢0\frac{D_{a}\Gamma}{\Gamma}=\frac{D_{a}v}{v}+\ell D_{a}u=0

et

AabDabΓ0.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏Γ0A^{ab}D_{ab}\Gamma\leq 0.

Tenons compte de l’équation (4.18)418(4.18) satisfaite par u𝑢u et notons

F=v2v2(1+e2uv2)32euK(euξ),𝐹superscript𝑣2subscript𝑣2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉F=-v^{2}-v_{2}-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi),

la dernière inégalité s’écrit comme suit :

AabDabvAabDavDbvv+vF0.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣𝑣𝑣𝐹0A^{ab}D_{ab}v-\frac{A^{ab}D_{a}vD_{b}v}{v}+\ell vF\leq 0.

Compte tenu de (4.19)419(4.19) et puisque AabDauDbu=vsuperscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑢𝑣A^{ab}D_{a}uD_{b}u=v, on aboutit à

(4.20) AabDabv2v2+vF0.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣superscript2superscript𝑣2𝑣𝐹0A^{ab}D_{ab}v-\ell^{2}v^{2}+\ell vF\leq 0.

Or

AabDabv=2AabDacuDbcu+2AabDabcuDcu.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑐𝑢superscript𝐷𝑐𝑢A^{ab}D_{ab}v=2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+2A^{ab}D_{abc}uD^{c}u.

Une permutation de l’ordre des indices de dérivation covariante dans le terme en dérivées troisièmes, celle-ci gènère des termes en torsion et en courbure, montre que

(4.21) AabDabv=2AabDacuDbcu+2AabDcabuDcu+4E1+E2,superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸2A^{ab}D_{ab}v=2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+2A^{ab}D_{cab}uD^{c}u+4E_{1}+E_{2},

où les termes E1subscript𝐸1E_{1} et E2subscript𝐸2E_{2} sont donnés par

(4.22) E1=AabTacdDbduDcusubscript𝐸1superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑎𝑐subscript𝐷𝑏𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢E_{1}=-A^{ab}T^{d}_{ac}D_{bd}uD^{c}u

et

E2=2Aab(R~bacd+DaTbcdTachThbd)DduDcu.subscript𝐸22superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript~𝑅𝑑𝑏𝑎𝑐subscript𝐷𝑎subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏𝑐subscriptsuperscript𝑇𝑎𝑐subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏subscript𝐷𝑑𝑢superscript𝐷𝑐𝑢E_{2}=-2A^{ab}\Big{(}{\tilde{R}}^{d}\ _{bac}+D_{a}T^{d}_{bc}-T^{h}_{ac}T^{d}_{hb}\Big{)}D_{d}uD^{c}u.

En particulier, il existe une constante positive C1subscript𝐶1C_{1} ne dépendant que de usubscriptnorm𝑢\|u\|_{\infty}, 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty}, D𝒯subscriptnorm𝐷𝒯\|D{\cal T}\|_{\infty} et ~subscriptnorm~\|{\tilde{\cal R}}\|_{\infty} telle que

(4.23) |E2|C1v2.subscript𝐸2subscript𝐶1superscript𝑣2|E_{2}|\leq C_{1}v^{2}.

Dérivons une fois l’équation (4.18)418(4.18) dans la direction ecsubscript𝑒𝑐e_{c} et saturons l’équation ainsi obtenue par Dcusuperscript𝐷𝑐𝑢D^{c}u, il vient

(4.24) AabDcabuDcu+(DcAab)DcuDabu=DcFDcu.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢subscript𝐷𝑐𝐹superscript𝐷𝑐𝑢A^{ab}D_{cab}uD^{c}u+(D_{c}A^{ab})D^{c}uD_{ab}u=D_{c}FD^{c}u.

Le développement de (DcAab)subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏(D_{c}A^{ab}) montre que

(DcAab)DcuDabu=e2uDcvDcuGabDabu+2e2uv2GabDabu2e2uvDauDbuDabue2u[DcauDcuDbuDabu+DauDcuDcbuDabu].subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢2superscript𝑒2𝑢superscript𝑣2superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢missing-subexpression2superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝑒2𝑢delimited-[]superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle\left(D_{c}A^{ab}\right)D^{c}uD_{ab}u=e^{2u}D_{c}vD^{c}uG^{ab}D_{ab}u+2e^{2u}v^{2}G^{ab}D_{ab}u\\ \\ \displaystyle-2e^{2u}vD^{a}uD^{b}uD_{ab}u-e^{2u}\left[D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D^{a}uD^{c}uD_{c}\ ^{b}uD_{ab}u\right].\end{array}

Une égalité qui, compte tenu de l’équation (4.18)418(4.18) satisfaite par u𝑢u et d’où l’on extrait la valeur de GabDabusuperscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢G^{ab}D_{ab}u, s’écrit sous la forme :

(DcAab)DcuDabu=e2uF1+e2uv(DavDau+2v2)e2u[DcauDcuDbuDabu+DauDcuDcbuDabu]+e2u1+e2uv(e2uDcvDcu2v)DauDbuDabu.subscript𝐷𝑐superscript𝐴𝑎𝑏superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝑒2𝑢𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑣2missing-subexpressionsuperscript𝑒2𝑢delimited-[]superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢missing-subexpressionsuperscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢2𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle\left(D_{c}A^{ab}\right)D^{c}uD_{ab}u=\frac{e^{2u}F}{1+e^{2u}v}\left(D_{a}vD^{a}u+2v^{2}\right)\\ \\ \displaystyle-e^{2u}\left[D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D^{a}uD^{c}uD_{c}\ ^{b}uD_{ab}u\right]\\ \\ \displaystyle+\frac{e^{2u}}{1+e^{2u}v}\left(e^{2u}D_{c}vD^{c}u-2v\right)D^{a}uD^{b}uD_{ab}u.\end{array}

Reportons dans (4.24)424(4.24), on obtient la relation suivante :

AabDcabuDcu=DaFDaue2uF1+e2uv(DavDau+2v2)+e2u[DcauDcuDbuDabu+DauDcuDcbuDabu]e2u1+e2uv(e2uDcvDcu2v)DauDbuDabu.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝑒2𝑢𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑣2missing-subexpressionsuperscript𝑒2𝑢delimited-[]superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢missing-subexpressionsuperscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝑒2𝑢subscript𝐷𝑐𝑣superscript𝐷𝑐𝑢2𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=D_{a}FD^{a}u-\frac{e^{2u}F}{1+e^{2u}v}\left(D_{a}vD^{a}u+2v^{2}\right)\\ \\ \displaystyle+e^{2u}\left[D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD^{b}uD_{ab}u+D^{a}uD^{c}uD_{c}\ ^{b}uD_{ab}u\right]\\ \\ \displaystyle-\frac{e^{2u}}{1+e^{2u}v}\left(e^{2u}D_{c}vD^{c}u-2v\right)D^{a}uD^{b}uD_{ab}u.\end{array}

Or, Dav=2DbuDabusubscript𝐷𝑎𝑣2superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢\displaystyle D_{a}v=2D^{b}uD_{ab}u. Donc, la précédente s’écrit sous la forme :

(4.25) AabDcabuDcu=DaFDaue2uF1+e2uv(DavDau+2v2)+e2u[21DcauDcuDav+DauDcuDcbuDabu]e4u2(1+e2uv)DavDauDbvDbu+ve2u1+e2uvDavDau.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝑒2𝑢𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑣2missing-subexpressionsuperscript𝑒2𝑢delimited-[]superscript21superscriptsubscript𝐷𝑐𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑐𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢missing-subexpressionsuperscript𝑒4𝑢21superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑣superscript𝐷𝑏𝑢𝑣superscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=D_{a}FD^{a}u-\frac{e^{2u}F}{1+e^{2u}v}\left(D_{a}vD^{a}u+2v^{2}\right)\\ \\ \displaystyle+e^{2u}\left[2^{-1}D_{c}\ ^{a}uD^{c}uD_{a}v+D^{a}uD^{c}uD_{c}\ ^{b}uD_{ab}u\right]\\ \\ \displaystyle-\frac{e^{4u}}{2(1+e^{2u}v)}D_{a}vD^{a}uD_{b}vD^{b}u+\frac{ve^{2u}}{1+e^{2u}v}D_{a}vD^{a}u.\end{array}

Usons de la commutation

(4.26) Dcdu=DdcuTcdeDeu,subscript𝐷𝑐𝑑𝑢subscript𝐷𝑑𝑐𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑐𝑑subscript𝐷𝑒𝑢D_{cd}u=D_{dc}u-T^{e}_{cd}D_{e}u,

on peut écrire l’égalité (4.25)425(4.25) sous la forme :

(4.27) AabDcabuDcu=DaFDaue2uF1+e2uv(DavDau+2v2)+21e2uDavDave4u2(1+e2uv)DauDbuDavDbv+ve2u1+e2uvDavDau+21E3+E4,superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝑒2𝑢𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑣2superscript21superscript𝑒2𝑢superscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑎𝑣missing-subexpressionsuperscript𝑒4𝑢21superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑏𝑣𝑣superscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript21subscript𝐸3subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=D_{a}FD^{a}u-\frac{e^{2u}F}{1+e^{2u}v}\left(D_{a}vD^{a}u+2v^{2}\right)+2^{-1}e^{2u}D^{a}vD_{a}v\\ \\ \displaystyle-\frac{e^{4u}}{2(1+e^{2u}v)}D^{a}uD^{b}uD_{a}vD_{b}v+\frac{ve^{2u}}{1+e^{2u}v}D_{a}vD^{a}u+2^{-1}E_{3}+E_{4},\end{array}

où les termes E3subscript𝐸3E_{3} et E4subscript𝐸4E_{4} sont donnés par

E3=3e2uTabeDeuDauDbvsubscript𝐸33superscript𝑒2𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑎𝑏subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑣E_{3}=-3e^{2u}T^{e}_{ab}D_{e}uD^{a}uD^{b}v

et

E4=e2uGadDcuDduTaceTbdfDeuDfu.subscript𝐸4superscript𝑒2𝑢superscript𝐺𝑎𝑑superscript𝐷𝑐𝑢superscript𝐷𝑑𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑎𝑐subscriptsuperscript𝑇𝑓𝑏𝑑subscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑓𝑢E_{4}=e^{2u}G^{ad}D^{c}uD^{d}uT^{e}_{ac}T^{f}_{bd}D_{e}uD_{f}u.

Remarquons qu’il existe une constante positive C2subscript𝐶2C_{2} ne dépendant que de usubscriptnorm𝑢\|u\|_{\infty} et 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty} telle que

(4.28) |E4|C2v2.subscript𝐸4subscript𝐶2superscript𝑣2|E_{4}|\leq C_{2}v^{2}.

D’une part, tenons compte de (4.19)419(4.19), on voit que le terme E3subscript𝐸3E_{3} s’écrit sous la forme :

E3=3e2uvTabeDeuDauDbu.subscript𝐸33superscript𝑒2𝑢𝑣subscriptsuperscript𝑇𝑒𝑎𝑏subscript𝐷𝑒𝑢superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢E_{3}=3\ell e^{2u}vT^{e}_{ab}D_{e}uD^{a}uD^{b}u.

D’où, l’existence d’une constante positive C3subscript𝐶3C_{3} ne dépendant que de r2subscript𝑟2r_{2} et 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty} telle que

(4.29) |E3|C3v52.subscript𝐸3subscript𝐶3superscript𝑣52|E_{3}|\leq C_{3}\ell v^{\frac{5}{2}}.

D’autre part, l’égalité (4.27)427(4.27) donne la suivante :

AabDcabuDcu=DaFDau+(2)e2uv2F1+e2uv+(2)e2uv32(1+e2uv)+21E3+E4.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑐𝑎𝑏𝑢superscript𝐷𝑐𝑢subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑒2𝑢superscript𝑣2𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣missing-subexpression2superscript𝑒2𝑢superscript𝑣321superscript𝑒2𝑢𝑣superscript21subscript𝐸3subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{cab}uD^{c}u=D_{a}FD^{a}u+(\ell-2)\frac{e^{2u}v^{2}F}{1+e^{2u}v}\\ \\ \displaystyle+\frac{\ell(\ell-2)e^{2u}v^{3}}{2(1+e^{2u}v)}+2^{-1}E_{3}+E_{4}.\end{array}

Multiplions cette relation par 222 et reportons dans (4.21)421(4.21), on obtient l’égalité suivante :

AabDabv=2DaFDau+2(2)e2uv2F1+e2uv+2AabDacuDbcu+(2)e2uv31+e2uv+4E1+E2+E3+2E4.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑣2subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢22superscript𝑒2𝑢superscript𝑣2𝐹1superscript𝑒2𝑢𝑣2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢missing-subexpression2superscript𝑒2𝑢superscript𝑣31superscript𝑒2𝑢𝑣4subscript𝐸1subscript𝐸2subscript𝐸32subscript𝐸4\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}D_{ab}v=2D_{a}FD^{a}u+2(\ell-2)\frac{e^{2u}v^{2}F}{1+e^{2u}v}+2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u\\ \\ \displaystyle+\frac{\ell(\ell-2)e^{2u}v^{3}}{1+e^{2u}v}+4E_{1}+E_{2}+E_{3}+2E_{4}.\end{array}

Par suite, l’inégalité (4.20)420(4.20) se transforme comme suit :

(4.30) v2(+2e2uv)1+e2uv+(34)e2uv+1+e2uvvF+2DaFDau+2AabDacuDbcu+4E1+E2+E3+2E40.superscript𝑣22superscript𝑒2𝑢𝑣1superscript𝑒2𝑢𝑣34superscript𝑒2𝑢𝑣1superscript𝑒2𝑢𝑣𝑣𝐹missing-subexpression2subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸2subscript𝐸32subscript𝐸40\begin{array}[]{c}\displaystyle-\frac{\ell v^{2}(\ell+2e^{2u}v)}{1+e^{2u}v}+\frac{(3\ell-4)e^{2u}v+\ell}{1+e^{2u}v}vF\\ \\ \displaystyle+2D_{a}FD^{a}u+2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+4E_{1}+E_{2}+E_{3}+2E_{4}\leq 0.\end{array}

A présent, remarquons que

Dav2Dau=2μbDauDbuDabu=μaDauDavsubscript𝐷𝑎subscript𝑣2superscript𝐷𝑎𝑢2subscript𝜇𝑏superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑏𝑢subscript𝜇𝑎superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷𝑎𝑣D_{a}v_{2}D^{a}u=2\mu_{b}D^{a}uD^{b}uD_{ab}u=\mu_{a}D^{a}uD_{a}v

de sorte que le développement de DaFDausubscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢D_{a}FD^{a}u donne

DaFDau=2vDavDauμaDavDau+(1+e2uv2)32veuK(euξ)(1+e2uv2)32[v[K(ρξ)]ρ(euX)+eu(DaK)(euξ)Dau]32(1+e2uv2)12(μaDavDau+2vv2)euK(euξ),subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢2𝑣subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232𝑣superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉missing-subexpressionsuperscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232delimited-[]𝑣delimited-[]𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝑋superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑎𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑎𝑢missing-subexpression32superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣212subscript𝜇𝑎superscript𝐷𝑎𝑣subscript𝐷𝑎𝑢2𝑣subscript𝑣2superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{a}FD^{a}u=-2vD_{a}vD^{a}u-\mu_{a}D_{a}vD^{a}u+(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}ve^{-u}K(e^{u}\xi)\\ \\ \displaystyle-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}\left[v\frac{\partial[K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}X)+e^{-u}(D_{a}K)(e^{u}\xi)D^{a}u\right]\\ \\ \displaystyle-\frac{3}{2}(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{1}{2}}(\mu_{a}D^{a}vD_{a}u+2vv_{2})e^{u}K(e^{u}\xi),\end{array}

ce qui, compte tenu de (4.19)419(4.19), montre que

DaFDau=2v3+vv2+(1+e2uv2)32veuK(euξ)(1+e2uv2)32[v[K(ρξ)]ρ(euξ)+eu(DaK)(euξ)Dau]+32(2)(1+e2uv2)12vv2euK(euξ).subscript𝐷𝑎𝐹superscript𝐷𝑎𝑢2superscript𝑣3𝑣subscript𝑣2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232𝑣superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉missing-subexpressionsuperscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232delimited-[]𝑣delimited-[]𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑎𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑎𝑢missing-subexpression322superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣212𝑣subscript𝑣2superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{a}FD^{a}u=2\ell v^{3}+\ell vv_{2}+(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}ve^{-u}K(e^{u}\xi)\\ \\ \displaystyle-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}\left[v\frac{\partial[K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}\xi)+e^{-u}(D_{a}K)(e^{u}\xi)D^{a}u\right]\\ \\ \displaystyle+\frac{3}{2}(\ell-2)(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{1}{2}}vv_{2}e^{u}K(e^{u}\xi).\end{array}

Reportons dans (4.30)430(4.30), tenons compte de l’expression de F𝐹F, l’inégalité qui en résulte s’écrit :

(+4)v32v2+(43)vv2(2)v21+e2uv+2(2)v(v2v2)1+e2uv2(1+e2uv2)32[v[K(ρξ)]ρ(euξ)+eu(DaK)(euξ)Dau](2)(1+e2uv2)12euK(euξ)[v+2e2uvv11+e2uv]+2AabDacuDbcu+4E1+E2+E3+2E40.4superscript𝑣32superscript𝑣243𝑣subscript𝑣22superscript𝑣21superscript𝑒2𝑢𝑣22𝑣superscript𝑣2subscript𝑣21superscript𝑒2𝑢𝑣missing-subexpression2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232delimited-[]𝑣delimited-[]𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑎𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑎𝑢missing-subexpression2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣212superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉delimited-[]𝑣2superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝑣11superscript𝑒2𝑢𝑣missing-subexpression2superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸2subscript𝐸32subscript𝐸40\begin{array}[]{c}\displaystyle(\ell+4)v^{3}-2\ell v^{2}+(4-3\ell)vv_{2}-\frac{\ell(\ell-2)v^{2}}{1+e^{2u}v}+\frac{2\ell(\ell-2)v(v^{2}-v_{2})}{1+e^{2u}v}\\ \\ \displaystyle-2(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}\left[v\frac{\partial[K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}\xi)+e^{-u}(D_{a}K)(e^{u}\xi)D^{a}u\right]\\ \\ \displaystyle-(\ell-2)(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{1}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi)\left[v+\frac{2e^{2u}vv_{1}}{1+e^{2u}v}\right]\\ \\ \displaystyle+2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+4E_{1}+E_{2}+E_{3}+2E_{4}\leq 0.\end{array}

Or v2vsubscript𝑣2𝑣v_{2}\leq v et 1v1𝑣1\leq v. Donc, supposons 22\ell\geq 2, on obtient :

v3(+5)v2+2AabDacuDbcu+4E1+E2+E3+2E42(1+e2uv2)32[v[K(ρξ)]ρ(euξ)+eu(DaK)(euξ)Dau](2)(1+e2uv2)12euK(euξ)[v+2e2uvv11+e2uv]0.superscript𝑣35superscript𝑣22superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸1subscript𝐸2subscript𝐸32subscript𝐸4missing-subexpression2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232delimited-[]𝑣delimited-[]𝐾𝜌𝜉𝜌superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝑒𝑢subscript𝐷𝑎𝐾superscript𝑒𝑢𝜉superscript𝐷𝑎𝑢missing-subexpression2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣212superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉delimited-[]𝑣2superscript𝑒2𝑢𝑣subscript𝑣11superscript𝑒2𝑢𝑣0\begin{array}[]{c}\displaystyle\ell v^{3}-\ell(\ell+5)v^{2}+2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+4E_{1}+E_{2}+E_{3}+2E_{4}\\ \\ \displaystyle-2(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}\left[v\frac{\partial[K(\rho\xi)]}{\partial\rho}(e^{u}\xi)+e^{-u}(D_{a}K)(e^{u}\xi)D^{a}u\right]\\ \\ \displaystyle-(\ell-2)(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{1}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi)\left[v+\frac{2e^{2u}vv_{1}}{1+e^{2u}v}\right]\leq 0.\end{array}

Ainsi, compte tenu de (4.23)423(4.23), (4.28)428(4.28) et (4.29)429(4.29), il existe une constante positive C4subscript𝐶4C_{4}, fonction de C1subscript𝐶1C_{1}, C2subscript𝐶2C_{2}, C3subscript𝐶3C_{3}, Ksubscriptnorm𝐾\|K\|_{\infty}, DKsubscriptnorm𝐷𝐾\|DK\|_{\infty} et usubscriptnorm𝑢\|u\|_{\infty}, telle que

(4.31) v3C42v52+2AabDacuDbcu+4E10.superscript𝑣3subscript𝐶4superscript2superscript𝑣522superscript𝐴𝑎𝑏superscriptsubscript𝐷𝑎𝑐𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢4subscript𝐸10\ell v^{3}-C_{4}\ell^{2}v^{\frac{5}{2}}+2A^{ab}D_{a}^{\ c}uD_{bc}u+4E_{1}\leq 0.

Pour conclure à partir de (4.31)431(4.31), on développe le carré suivant :

K=GabGcd(DaduεDauDeuDeduTaelDeuGld)(DbcuεDbuDeuDecuTbelDeuGlc)𝐾superscript𝐺𝑎𝑏superscript𝐺𝑐𝑑subscript𝐷𝑎𝑑𝑢𝜀subscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑒𝑑𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑙𝑎𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐺𝑙𝑑missing-subexpressionsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢𝜀subscript𝐷𝑏𝑢superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐷𝑒𝑐𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑙𝑏𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscript𝐺𝑙𝑐\begin{array}[]{c}\displaystyle K=G^{ab}G^{cd}\left(D_{ad}u-\varepsilon D_{a}uD^{e}uD_{ed}u-T^{l}_{ae}D^{e}uG_{ld}\right)\\ \\ \displaystyle\left(D_{bc}u-\varepsilon D_{b}uD^{e}uD_{ec}uT^{l}_{be}D^{e}uG_{lc}\right)\end{array}

avec ε=e2u1+e2uv𝜀superscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣\displaystyle\varepsilon=\frac{e^{2u}}{1+e^{2u}v} pour voir d’abord que

(1+e2uv)K=AabDacuDbcu(1+e2uv)GabGcdTaecDeuTbfdDfu+2E1e2u1+e2uvDauDbuDacuDbcu1superscript𝑒2𝑢𝑣𝐾superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐺𝑐𝑑subscriptsuperscript𝑇𝑐𝑎𝑒superscript𝐷𝑒𝑢subscriptsuperscript𝑇𝑑𝑏𝑓superscript𝐷𝑓𝑢missing-subexpression2subscript𝐸1superscript𝑒2𝑢1superscript𝑒2𝑢𝑣superscript𝐷𝑎𝑢superscript𝐷𝑏𝑢subscript𝐷𝑎𝑐𝑢superscriptsubscript𝐷𝑏𝑐𝑢\begin{array}[]{c}\displaystyle(1+e^{2u}v)K=A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u(1+e^{2u}v)G^{ab}G_{cd}T^{c}_{ae}D^{e}uT^{d}_{bf}D^{f}u\\ \\ \displaystyle+2E_{1}-\frac{e^{2u}}{1+e^{2u}v}D^{a}uD^{b}uD_{ac}uD_{b}^{c}u\end{array}

et de la positivité de K𝐾K et par un raisonnement analogue à celui de la fin de la preuve du lemme 1, on montre qu’il existe deux constantes positives C5subscript𝐶5C_{5} et C6subscript𝐶6C_{6} ne dépendant que de usubscriptnorm𝑢\|u\|_{\infty} et 𝒯subscriptnorm𝒯\|{\cal T}\|_{\infty} telles que

AabDacuDbcu+2E1(412C5)v2C6v32.superscript𝐴𝑎𝑏subscriptsuperscript𝐷𝑐𝑎𝑢subscript𝐷𝑏𝑐𝑢2subscript𝐸1superscript41superscript2subscript𝐶5superscript𝑣2subscript𝐶6superscript𝑣32A^{ab}D^{c}_{a}uD_{bc}u+2E_{1}\geq(4^{-1}\ell^{2}-C_{5})v^{2}-C_{6}\ell v^{\frac{3}{2}}.

Reportons dans (4.31)431(4.31) et simplifions par v32superscript𝑣32\displaystyle v^{\frac{3}{2}}, on obtient :

(4.32) v(vC4)+(2122C5)v2C6.𝑣𝑣subscript𝐶4superscript21superscript22subscript𝐶5𝑣2subscript𝐶6\ell v(\sqrt{v}-\ell C_{4})+(2^{-1}\ell^{2}-2C_{5})\sqrt{v}\leq 2\ell C_{6}.

Posons =2C5+122subscript𝐶512\displaystyle\ell=2\sqrt{C_{5}+1}\geq 2, on voit que 2122C5=1superscript21superscript22subscript𝐶51\displaystyle 2^{-1}\ell^{2}-2C_{5}=1 et si

v(ξ)(C4+1)2,𝑣𝜉superscriptsubscript𝐶412\displaystyle v(\xi)\geq(\ell C_{4}+1)^{2},

alors, d’après (4.32)432(4.32), v(ξ)(2C6)2𝑣𝜉superscript2subscript𝐶62v(\xi)\leq(2\ell C_{6})^{2}. En conclusion, v(ξ)max((C4+1)2,(2C6)2)𝑣𝜉𝑚𝑎𝑥superscriptsubscript𝐶412superscript2subscript𝐶62v(\xi)\leq max\left((\ell C_{4}+1)^{2},(2\ell C_{6})^{2}\right) et le lemme est prouvé.


5 Preuve des résultats

5.1 Preuve du théorème 1


On considère la fonction u=log(K)𝑢𝐾\displaystyle u=-\log(K). L’hypothèse faite sur K𝐾K implique que

u=uπ partout dans E.𝑢𝑢𝜋 partout dans subscript𝐸u=u\circ\pi\ \mbox{ partout dans }E_{*}.

Notons par πsubscript𝜋\pi_{*} l’application linéaire tangente de π𝜋\pi de sorte que

Du(Y)=Du(π(Y)) pour tout YTE.𝐷𝑢𝑌𝐷𝑢subscript𝜋𝑌 pour tout 𝑌𝑇𝐸Du(Y)=Du\left(\pi_{*}(Y)\right)\mbox{ pour tout }Y\in TE.

Or, en tout point ξE𝜉subscript𝐸\xi\in E_{*}, l’espace vertical de TξEsubscript𝑇𝜉𝐸T_{\xi}E n’est autre que le noyau de πTξE\pi_{*\mid T_{\xi}E}. Il en découle que, pour toute direction verticale α𝛼\alpha,

Dαu=0.subscript𝐷𝛼𝑢0D_{\alpha}u=0.

Et comme Deαeβsubscript𝐷subscript𝑒𝛼subscript𝑒𝛽D_{e_{\alpha}}e_{\beta} est un champ de vecteurs vertical. La définition de la dérivée covariante montre que, pour α,β{n+1,,n+m1}𝛼𝛽𝑛1𝑛𝑚1\alpha,\ \beta\in\{n+1,...,n+m-1\}, on a:

Dαβu=0.subscript𝐷𝛼𝛽𝑢0D_{\alpha\beta}u=0.

Reportons dans l’équation (3.6)36(3.6), on voit que la courbure moyenne verticale du graphe ξΣeu(ξ)ξ𝜉Σmaps-tosuperscript𝑒𝑢𝜉𝜉\xi\in\Sigma\mapsto e^{u(\xi)}\xi est donnée par

v(euξ)=K(ξ)=K(euξ), pour tout ξΣ.formulae-sequencesuperscript𝑣superscript𝑒𝑢𝜉𝐾𝜉𝐾superscript𝑒𝑢𝜉 pour tout 𝜉Σ{\cal M}^{v}(e^{u}\xi)=K(\xi)=K(e^{u}\xi),\ \mbox{ pour tout }\xi\in\Sigma.

D’où le résultat.


5.2 Preuve du théorème 2


Rappelons que K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}) est une fonction partout strictement positive donnée et qu’on suppose l’existence de deux réels r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2} dans ]0,+[]0,+\infty[, r11r2subscript𝑟11subscript𝑟2r_{1}\leq 1\leq r_{2}, vérifiant

(5.1) {K(ξ)>m1ξsi ξ<r1K(ξ)<m1ξsi ξ>r2.cases𝐾𝜉𝑚1norm𝜉si norm𝜉subscript𝑟1missing-subexpressionmissing-subexpression𝐾𝜉𝑚1norm𝜉si norm𝜉subscript𝑟2\left\{\begin{array}[]{ll}\displaystyle K(\xi)>\frac{m-1}{\|\xi\|}&\mbox{si }\|\xi\|<r_{1}\\ \\ \displaystyle K(\xi)<\frac{m-1}{\|\xi\|}&\mbox{si }\|\xi\|>r_{2}.\end{array}\right.

Chercher un graphe radial 𝒴𝒴{\cal Y} sur ΣΣ\Sigma à courbure moyenne verticale donnée par K𝐾K revient, d’après les calculs de la seconde section, à résoudre dans ΣΣ\Sigma l’équation suivante :

(5.2) n+1α,βn+m1Bαβ(u)Dαβu=(m1)(1+v1)(1+v1)32euK(euξ).subscriptformulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝑛𝑚1superscript𝐵𝛼𝛽𝑢subscript𝐷𝛼𝛽𝑢𝑚11subscript𝑣1superscript1subscript𝑣132superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\sum_{n+1\leq\alpha,\beta\leq n+m-1}B^{\alpha\beta}(u)D_{\alpha\beta}u=(m-1)(1+v_{1})-(1+v_{1})^{\frac{3}{2}}e^{u}K(e^{u}\xi).

La démonstration qu’on donne ici est une adaptation de celle du théorème 3 dans [4]. On note Σ={ξEr1ξr2}superscriptΣconditional-set𝜉𝐸subscript𝑟1norm𝜉subscript𝑟2\displaystyle\Sigma^{\prime}=\{\xi\in E\mid r_{1}\leq\|\xi\|\leq r_{2}\}, ν𝜈\nu le champ radial unitaire et r𝑟r la fonction r(ξ)=ξ𝑟𝜉norm𝜉r(\xi)=\|\xi\|. Soit w𝒞(Σ)𝑤superscript𝒞superscriptΣ\displaystyle w\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}), on désigne par w~~𝑤{\tilde{w}} la restriction de w𝑤w à ΣΣ\Sigma que l’on prolonge en une constante radiale et on note

v1(w)=(1μa)DawDaw,v2(w)=μaDawDaw,v(w)=v1(w)+v2(w),Aab(w)=(1+r2v1(w~)+r(1μa)(1μb)v2(w~))Gabr2μaμbDaw~Dbw~,F(w)=(m1)[1+r2v1(w~)][1+r2v1(w~)]3/2ew~K(ew~ξξ),B(w)=(m1)[1+r2v1w~)+v2(w~)]r2v1(w~).\begin{array}[]{l}\displaystyle v_{1}(w)=(1-\mu_{a})D_{a}wD^{a}w,\ v_{2}(w)=\mu_{a}D_{a}wD^{a}w,\ v(w)=v_{1}(w)+v_{2}(w),\\ \\ \displaystyle A^{ab}(w)=\left(1+r^{2}v_{1}({\tilde{w}})+r^{(1-\mu_{a})(1-\mu_{b})}v_{2}({\tilde{w}})\right)G^{ab}-r^{2-\mu_{a}-\mu_{b}}D^{a}{\tilde{w}}D^{b}{\tilde{w}},\\ \\ \displaystyle F(w)=(m-1)[1+r^{2}v_{1}({\tilde{w}})]-\left[1+r^{2}v_{1}({\tilde{w}})\right]^{3/2}e^{{\tilde{w}}}K\left(e^{{\tilde{w}}}\frac{\xi}{\|\xi\|}\right),\\ \\ B(w)=(m-1)\left[1+r^{2}v_{1}{\tilde{w}})+v_{2}({\tilde{w}})\right]-r^{2}v_{1}({\tilde{w}}).\end{array}

Pour t[0,1]𝑡delimited-[]0.1t\in[0,1] et w𝒞(Σ)𝑤superscript𝒞superscriptΣw\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}), désignons par Tt(w)=utsubscript𝑇𝑡𝑤subscript𝑢𝑡T_{t}(w)=u_{t} l’unique solution du problème de Neumann

(5.3) {Dννu+Aab(w)r2μaμbDabuu=t[w~+F(w)]+Dννw+rB(w)Dνw dans ΣDνu=0 sur Σ.casessubscript𝐷𝜈𝜈𝑢superscript𝐴𝑎𝑏𝑤superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢𝑢absent𝑡delimited-[]~𝑤𝐹𝑤subscript𝐷𝜈𝜈𝑤missing-subexpression𝑟𝐵𝑤subscript𝐷𝜈𝑤 dans superscriptΣsubscript𝐷𝜈𝑢0 sur superscriptΣmissing-subexpression\left\{\begin{array}[]{ll}\displaystyle D_{\nu\nu}u+A^{ab}(w)r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}D_{ab}u-u=&t\left[-{\tilde{w}}+F(w)\right]+D_{\nu\nu}w\\ &+rB(w)D_{\nu}w\mbox{ dans }\Sigma^{\prime}\\ \displaystyle D_{\nu}u=0\ \mbox{ sur }\partial\Sigma^{\prime}.&\end{array}\right.

La preuve de l’existence d’une solution utC2,α(Σ)subscript𝑢𝑡superscript𝐶2𝛼superscriptΣu_{t}\in C^{2,\alpha}(\Sigma^{\prime}) de (5.3)53(5.3) est très classique, on renvoie à [1] et [5], voir aussi [6], quant à l’unicité, elle découle du principe du maximum. L’équation (5.3)53(5.3) étant elliptique, on en déduit qu’il existe une constante positive C𝐶C telle que

ut𝒞2,α(Σ)C.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞2𝛼superscriptΣ𝐶\displaystyle\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{2,\alpha}(\Sigma^{\prime})}\leq C.

Or toutes les données sont de classe 𝒞superscript𝒞\mathscr{C}^{\infty}, par régularité, la solution utsubscript𝑢𝑡u_{t} l’est aussi. En particulier, étant donnée une partie {\cal B} bornée de 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}), il existe u~t𝒞(Σ)subscript~𝑢𝑡superscript𝒞superscriptΣ{\tilde{u}_{t}}\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) ainsi qu’une suite de réels positifs (Ck)k0subscriptsubscript𝐶𝑘𝑘0(C_{k})_{k\geq 0} telle que, quel que soit (t,w)[0,1]×𝑡𝑤delimited-[]0.1(t,w)\in[0,1]\times{\cal B} et pour tout entier k0𝑘0k\geq 0, on ait :

(5.4) ut𝒞k(Σ)Ck.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞𝑘superscriptΣsubscript𝐶𝑘\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{k}(\Sigma^{\prime})}\leq C_{k}.

Il en découle que l’opérateur Ttsubscript𝑇𝑡T_{t} défini sur 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) est compact. Il en est de même de l’opérateur T𝑇T défini de [0,1]×𝒞(Σ)delimited-[]0.1superscript𝒞superscriptΣ[0,1]\times\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) vers 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) par

(5.5) T(t,w)=wTtw𝑇𝑡𝑤𝑤subscript𝑇𝑡𝑤T(t,w)=w-T_{t}w

et l’on veut montrer que l’équation

(5.6) T(t,u)=0,pourt[0,1],formulae-sequence𝑇𝑡𝑢0pour𝑡delimited-[]0.1T(t,u)=0,\ {\rm pour\ \it}t\in[0,1],

admet une solution dans 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}). Si une telle solution existe, celle-ci, notée utsubscript𝑢𝑡u_{t}, est une constante radiale. En effet, utsubscript𝑢𝑡u_{t} vérifie le système suivant :

(5.7) {Aab(ut)r2μaμbDabutut=t[u~t+F(ut)]+rB(ut)Dνut dans ΣDνut=0 sur Σ,casessuperscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript~𝑢𝑡𝐹subscript𝑢𝑡𝑟𝐵subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡 dans superscriptΣmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡0 sur superscriptΣ\left\{\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}(u_{t})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}D_{ab}u_{t}-u_{t}=t\left[-{\tilde{u}_{t}}+F(u_{t})\right]+rB(u_{t})D_{\nu}u_{t}\mbox{ dans }\Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}u_{t}=0\mbox{ sur }\partial\Sigma^{\prime},\end{array}\right.

où l’on a noté par u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} le prolongement en une constante radiale de la restriction à ΣΣ\Sigma de utsubscript𝑢𝑡u_{t}.

Dérivons radialement l’équation (5.7)57(5.7) et multiplions par r𝑟r l’équation ainsi obtenue. Du fait que Dνr=1subscript𝐷𝜈𝑟1D_{\nu}r=1 et puisque u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} est une constante radiale, il en découle que

(5.8) rDν[Aab(ut)]r2μaμbDabut+(2μaμb)r2μaμbAab(ut)Dabut+Aab(ut)r2μaμbrDνabutrDνut=trDνF(ut)+B(ut)(rDνut+r2Dννut)+r2DνutDνB(ut).𝑟subscript𝐷𝜈delimited-[]superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡missing-subexpressionsuperscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏𝑟subscript𝐷𝜈𝑎𝑏subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡𝑡𝑟subscript𝐷𝜈𝐹subscript𝑢𝑡missing-subexpression𝐵subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝐷𝜈𝜈subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝜈𝐵subscript𝑢𝑡\begin{array}[]{c}\displaystyle rD_{\nu}\left[A^{ab}(u_{t})\right]r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}D_{ab}u_{t}+(2-\mu_{a}\mu_{b})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}\\ \\ \displaystyle+A^{ab}(u_{t})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}rD_{\nu ab}u_{t}-rD_{\nu}u_{t}=trD_{\nu}F(u_{t})\\ \\ \displaystyle+B(u_{t})(rD_{\nu}u_{t}+r^{2}D_{\nu\nu}u_{t})+r^{2}D_{\nu}u_{t}D_{\nu}B(u_{t}).\end{array}

D’abord, d’après les calculs de la première section,

(5.9) Dea(rν)=(1μa)ea,subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝑟𝜈1subscript𝜇𝑎subscript𝑒𝑎D_{e_{a}}(r\nu)=(1-\mu_{a})e_{a},

μasubscript𝜇𝑎\mu_{a} vaut 111 ou 00 selon que la direction easubscript𝑒𝑎e_{a} est horizontale ou verticale. Ainsi, usons de la définition de la dérivée covariante, on peutécrire:

Dea(rDνu)=D2u(ea,rν)+Du(Dea(rν))=rDν(Dau)+(1μa)Dau.subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript𝐷2𝑢subscript𝑒𝑎𝑟𝜈𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝑟𝜈𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝐷𝑎𝑢1subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑢D_{e_{a}}(rD_{\nu}u)=D^{2}u(e_{a},r\nu)+Du\left(D_{e_{a}}(r\nu)\right)=rD_{\nu}(D_{a}u)+(1-\mu_{a})D_{a}u.

On en déduit que

rDν(Dau)=Dea(rDνu)(1μa)Dau𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝐷𝑎𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝑟subscript𝐷𝜈𝑢1subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑢rD_{\nu}(D_{a}u)=D_{e_{a}}(rD_{\nu}u)-(1-\mu_{a})D_{a}u

et, en particulier, pour une fonction u𝑢u radialement constante, on a

(5.10) rDνv1(u)=2(1μa)Da(rDνu)Dau2v1(u)=2v1(u),rDνv2(u)=2μaD~a(rDνu)D~au+2v2(u)rDνu=0.𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑣1𝑢21subscript𝜇𝑎subscript𝐷𝑎𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript𝐷𝑎𝑢2subscript𝑣1𝑢2subscript𝑣1𝑢missing-subexpression𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑣2𝑢2subscript𝜇𝑎subscript~𝐷𝑎𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript~𝐷𝑎𝑢2subscript𝑣2𝑢𝑟subscript𝐷𝜈𝑢0\begin{array}[]{c}\displaystyle rD_{\nu}v_{1}(u)=2(1-\mu_{a})D_{a}(rD_{\nu}u)D^{a}u-2v_{1}(u)=-2v_{1}(u),\\ \\ \displaystyle rD_{\nu}v_{2}(u)=2\mu_{a}{\tilde{D}}_{a}(rD_{\nu}u){\tilde{D}}^{a}u+2v_{2}(u)rD_{\nu}u=0.\end{array}

Combinons (5.10)510(5.10) avec le fait que u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} est une fonction radialement constante, on obtient:

rDν[r2v1(u~t)+v2(u~t)]=0.𝑟subscript𝐷𝜈delimited-[]superscript𝑟2subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡0rD_{\nu}\Big{[}r^{2}v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\Big{]}=0.

Ainsi, l’équation (5.8)58(5.8) se réduit à la suivante :

(5.11) (2μaμb)r2μaμbAab(ut)Dabut+Aab(ut)r2μaμbrD2n,abut+(1μa)(1μb)r3μaμbv2(u~t)GabDabutrDνut=tr[r2v1(u~t)+v2(u~t)]2+B(ut)(rDνut+r2Dννut).2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏𝑟subscript𝐷2𝑛𝑎𝑏subscript𝑢𝑡missing-subexpression1subscript𝜇𝑎1subscript𝜇𝑏superscript𝑟3subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡missing-subexpressionabsent𝑡𝑟superscriptdelimited-[]superscript𝑟2subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2𝐵subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝐷𝜈𝜈subscript𝑢𝑡\begin{array}[]{c}\displaystyle(2-\mu_{a}\mu_{b})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}+A^{ab}(u_{t})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}rD_{2n,ab}u_{t}\\ \\ \displaystyle+(1-\mu_{a})(1-\mu_{b})r^{3-\mu_{a}-\mu_{b}}v_{2}({\tilde{u}_{t}})G^{ab}D_{ab}u_{t}-rD_{\nu}u_{t}\\ \\ \displaystyle=-tr\left[r^{2}v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\right]^{2}+B(u_{t})(rD_{\nu}u_{t}+r^{2}D_{\nu\nu}u_{t}).\end{array}

D’autre part, la définition de la dérivée covariante nous permet d’écrire que

Dab(rDνu)=D2(rDνu)(ea,eb)=Dea[D(rDνu)(eb)]D(rDνu)(Deaeb).subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript𝐷2𝑟subscript𝐷𝜈𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏subscript𝐷subscript𝑒𝑎delimited-[]𝐷𝑟subscript𝐷𝜈𝑢subscript𝑒𝑏𝐷𝑟subscript𝐷𝜈𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏D_{ab}(rD_{\nu}u)=D^{2}(rD_{\nu}u)(e_{a},e_{b})=D_{e_{a}}\left[D(rD_{\nu}u)(e_{b})\right]-D(rD_{\nu}u)(D_{e_{a}}e_{b}).

D’où

Dab(rDνu)=ea[Deb(Du(rν))](Deaeb)Du(rν)=Dea(D2u(eb,rν)+DeaDu(Deb(rν))D2u(Deaeb,rν)Du(DDeaeb(rν))\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{ab}(rD_{\nu}u)=e_{a}\left[D_{e_{b}}\left(Du(r\nu)\right)\right]-\left(D_{e_{a}}e_{b}\right)Du(r\nu)\\ \\ \displaystyle=D_{e_{a}}(D^{2}u(e_{b},r\nu)+D_{e_{a}}Du\left(D_{e_{b}}(r\nu)\right)\\ \\ \displaystyle-D^{2}u\left(D_{e_{a}}e_{b},r\nu\right)-Du\left(D_{D_{e_{a}}e_{b}}(r\nu)\right)\end{array}

et par suite

Dab(rDνu)=D3u(ea,eb,rν)+D2u(eb,Dea(rν))+D2u(ea,Deb(rν))+Du(Dea(Deb(rν)))Du(DDeaeb(rν)).subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript𝐷3𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏𝑟𝜈superscript𝐷2𝑢subscript𝑒𝑏subscript𝐷subscript𝑒𝑎𝑟𝜈superscript𝐷2𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝐷subscript𝑒𝑏𝑟𝜈missing-subexpression𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝐷subscript𝑒𝑏𝑟𝜈𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏𝑟𝜈\begin{array}[]{c}\displaystyle D_{ab}(rD_{\nu}u)=D^{3}u(e_{a},e_{b},r\nu)+D^{2}u\left(e_{b},D_{e_{a}}(r\nu)\right)+D^{2}u\left(e_{a},D_{e_{b}}(r\nu)\right)\\ \\ \displaystyle+Du\left(D_{e_{a}}(D_{e_{b}}(r\nu))\right)-Du\left(D_{D_{e_{a}}e_{b}}(r\nu)\right).\end{array}

Or, la relation (5.10)510(5.10) permet d’écrire que

Du(Dea(Deb(rν)))=(1μb)Du(Deaeb)𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝐷subscript𝑒𝑏𝑟𝜈1subscript𝜇𝑏𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏Du\left(D_{e_{a}}(D_{e_{b}}(r\nu))\right)=(1-\mu_{b})Du\left(D_{e_{a}}e_{b}\right)

et

Du(DDeaeb(rν))=(1μb)Du(Deaeb).𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏𝑟𝜈1subscript𝜇𝑏𝐷𝑢subscript𝐷subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏Du\left(D_{D_{e_{a}}e_{b}}(r\nu)\right)=(1-\mu_{b})Du\left(D_{e_{a}}e_{b}\right).

Ainsi, usons à nouveau de (5.10)510(5.10), on obtient :

Dab(rDνu)=D3u(ea,eb,rν)+(2μaμb)D2u(ea,eb)subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈𝑢superscript𝐷3𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏𝑟𝜈2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐷2𝑢subscript𝑒𝑎subscript𝑒𝑏D_{ab}(rD_{\nu}u)=D^{3}u(e_{a},e_{b},r\nu)+(2-\mu_{a}-\mu_{b})D^{2}u(e_{a},e_{b})

et d’après la définition de la connexion D𝐷D et celle de la dérivée covariante, on voit que

(5.12) Dab(rDνu)=rDν(Dabu)+(2μaμb)Dabu.subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈𝑢𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝐷𝑎𝑏𝑢2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢D_{ab}(rD_{\nu}u)=rD_{\nu}(D_{ab}u)+(2-\mu_{a}-\mu_{b})D_{ab}u.

Eu égard à l’expression (2.4)24(2.4) donnant l’expression de la courbure de D𝐷D et dont découle l’égalité Dabνu=Dνabusubscript𝐷𝑎𝑏𝜈𝑢subscript𝐷𝜈𝑎𝑏𝑢\displaystyle D_{ab\nu}u=D_{\nu ab}u. Reportons (5.12)512(5.12) dans (5.11)511(5.11), on obtient:

(5.13) Aab(ut)r2μaμbDab(rDνut)+(μa+μbμaμb)r2μaμbAab(ut)Dabut+(1μa)(1μb)r3μaμbv2(u~t)GabDabutrDνut=B(ut)(rDνut+r2Dννut)tr[r2v1(u~t)+v2(u~t)]2.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡missing-subexpression1subscript𝜇𝑎1subscript𝜇𝑏superscript𝑟3subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡missing-subexpressionabsent𝐵subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝐷𝜈𝜈subscript𝑢𝑡𝑡𝑟superscriptdelimited-[]superscript𝑟2subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}(u_{t})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}D_{ab}(rD_{\nu}u_{t})+(\mu_{a}+\mu_{b}-\mu_{a}\mu_{b})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}\\ \\ \displaystyle+(1-\mu_{a})(1-\mu_{b})r^{3-\mu_{a}-\mu_{b}}v_{2}({\tilde{u}_{t}})G^{ab}D_{ab}u_{t}-rD_{\nu}u_{t}\\ \\ \displaystyle=B(u_{t})(rD_{\nu}u_{t}+r^{2}D_{\nu\nu}u_{t})-tr\left[r^{2}v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\right]^{2}.\end{array}

Rappelons que l’équation de Gauss et les calculs de la seconde section impliquent que pour deux fonctions u1,u2𝒞2(Σ)subscript𝑢1subscript𝑢2superscript𝒞2superscriptΣu_{1},u_{2}\in\mathscr{C}^{2}(\Sigma^{\prime}) ayant les mêmes valeurs sur ΣΣ\Sigma, on a:

(5.14) Dabu1=Dabu2+(1μa)GabDν(u1u2),a,bn+m1.formulae-sequencesubscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢1subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢21subscript𝜇𝑎subscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝜈subscript𝑢1subscript𝑢2𝑎𝑏𝑛𝑚1D_{ab}u_{1}=D_{ab}u_{2}+(1-\mu_{a})G_{ab}D_{\nu}(u_{1}-u_{2}),\;a,b\leq n+m-1.

Or u~t=(ut)|Σ{\tilde{u}_{t}}=(u_{t})_{|\Sigma}. Donc, tenons compte de (5.14)514(5.14) et du fait que Dνutsubscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡D_{\nu}u_{t} est nul sur ΣΣ\Sigma, l’équation (5.13)513(5.13) montre que, partout dans ΣΣ\Sigma, on a :

(5.15) (μa+μbμaμb)Aab(ut)Dabu~t+(1μa)v2(u~t)Daau~t=t[v1(u~t)+v2(u~t)]2.subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡1subscript𝜇𝑎subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎subscript~𝑢𝑡𝑡superscriptdelimited-[]subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2(\mu_{a}+\mu_{b}-\mu_{a}\mu_{b})A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}+(1-\mu_{a})v_{2}({\tilde{u}_{t}})D^{a}_{a}{\tilde{u}_{t}}=-t\left[v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\right]^{2}.

La fonction u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} étant une constante radiale, il en découle que celle-ci vérifie l’équation

(5.16) (μa+μbμaμb)r2μaμbAab(ut)Dabu~t+(1μa)r2(1μa)v2(u~t)Daau~t=t[r2v1(u~t)+v2(u~t)]2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡1subscript𝜇𝑎superscript𝑟21subscript𝜇𝑎subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎subscript~𝑢𝑡missing-subexpressionabsent𝑡superscriptdelimited-[]superscript𝑟2subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2\begin{array}[]{c}\displaystyle(\mu_{a}+\mu_{b}-\mu_{a}\mu_{b})r^{2-\mu_{a}-\mu_{b}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}+(1-\mu_{a})r^{2(1-\mu_{a})}v_{2}({\tilde{u}_{t}})D^{a}_{a}{\tilde{u}_{t}}\\ \\ \displaystyle=-t\left[r^{2}v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\right]^{2}\end{array}

partout dans ΣsuperscriptΣ\Sigma^{\prime}. D’autre part, restreignons (5.7)57(5.7) à ΣΣ\Sigma, l’usage de (5.14)514(5.14) montre que la fonction u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} vérifie, partout dans ΣΣ\Sigma, l’équation suivante :

Aab(ut)Dabu~tu~t=t[u~t+F(u~t)]superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡subscript~𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript~𝑢𝑡𝐹subscript~𝑢𝑡A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}-{\tilde{u}_{t}}=t\left[-{\tilde{u}_{t}}+F({\tilde{u}_{t}})\right]

et par soustraction de l’équation (5.15)515(5.15) de cette dernière, on voit que, partout dans ΣΣ\Sigma, on a:

n+1α,βn+m1Bαβ(ut)Dαβu~tu~t=t[u~t+(m1)(1+v1(u~t))]t[1+v1(u~t)]32eu~tK(eu~tξ).subscriptformulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝑛𝑚1superscript𝐵𝛼𝛽subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝛼𝛽subscript~𝑢𝑡subscript~𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript~𝑢𝑡𝑚11subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡missing-subexpression𝑡superscriptdelimited-[]1subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡32superscript𝑒subscript~𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript~𝑢𝑡𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle\sum_{n+1\leq\alpha,\beta\leq n+m-1}B^{\alpha\beta}(u_{t})D_{\alpha\beta}{\tilde{u}_{t}}-{\tilde{u}_{t}}=t\left[-{\tilde{u}_{t}}+(m-1)\left(1+v_{1}({\tilde{u}_{t}})\right)\right]\\ \\ \displaystyle-t\Big{[}1+v_{1}({\tilde{u}_{t}})\Big{]}^{\frac{3}{2}}e^{{\tilde{u}_{t}}}K(e^{{\tilde{u}_{t}}}\xi).\end{array}

La fonction u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} étant une constante radiale, il en découle que celle-ci vérifie l’équation

(5.17) (1μa)(1μb)r2μaμbAab(ut)Dabu~t(1μa)r3(1μa)v2(u~t)Daau~tu~t=t{u~t+(m1)[1+v1(u~t)][1+v1(u~t)]3/2eu~tK(eu~tξ)}1subscript𝜇𝑎1subscript𝜇𝑏superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡1subscript𝜇𝑎superscript𝑟31subscript𝜇𝑎subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎subscript~𝑢𝑡missing-subexpressionsubscript~𝑢𝑡𝑡subscript~𝑢𝑡𝑚1delimited-[]1subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡superscriptdelimited-[]1subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡32superscript𝑒subscript~𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript~𝑢𝑡𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle(1-\mu_{a})(1-\mu_{b})r^{2-\mu_{a}-\mu_{b}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}-(1-\mu_{a})r^{3(1-\mu_{a})}v_{2}({\tilde{u}_{t}})D^{a}_{a}{\tilde{u}_{t}}\\ \\ \displaystyle-{\tilde{u}_{t}}=t\left\{-{\tilde{u}_{t}}+(m-1)\left[1+v_{1}({\tilde{u}_{t}})\right]-\left[1+v_{1}({\tilde{u}_{t}})\right]^{3/2}e^{{\tilde{u}_{t}}}K(e^{{\tilde{u}_{t}}}\xi)\right\}\end{array}

partout dans ΣsuperscriptΣ\Sigma^{\prime}. Multiplions (5.16)516(5.16) par r𝑟r et sommons l’équation ainsi obtenue avec (5.17)517(5.17), montre que u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} est une autre solution de (5.7)57(5.7). En particulier, on vérifie que

Aab(u~t)r2μaμbDab(u~tut)(u~tut)=rB(u~t)Dν(u~tut) dans ΣDν(u~tut)=0 sur Σ.superscript𝐴𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑟𝐵subscript~𝑢𝑡subscript𝐷𝜈subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡 dans superscriptΣmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡0 sur superscriptΣ\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}({\tilde{u}_{t}})r^{2-\mu_{a}\mu_{b}}D_{ab}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})-({\tilde{u}_{t}}-u_{t})=rB({\tilde{u}_{t}})D_{\nu}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})\ \mbox{ dans }\Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})=0\ \mbox{ sur }\partial\Sigma^{\prime}.\end{array}

Le principe du maximum implique que u~t=utsubscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}}=u_{t} partout dans Σ1,2subscriptΣ1.2\Sigma_{1,2}. Ceci montre que utsubscript𝑢𝑡u_{t} est une constante radiale solution dans ΣΣ\Sigma du système suivant:

(5.18) Aab(ut)Dabutut=t[ut+F(ut)]n+1α,βn+m1Bαβ(ut)Dαβutut=t[ut+(m1)(1+v1(ut))]t[1+v1(ut)]3/2eutK(eutξ).superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript𝑢𝑡𝐹subscript𝑢𝑡missing-subexpressionsubscriptformulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝑛𝑚1superscript𝐵𝛼𝛽subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝛼𝛽subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript𝑢𝑡𝑚11subscript𝑣1subscript𝑢𝑡missing-subexpression𝑡superscriptdelimited-[]1subscript𝑣1subscript𝑢𝑡32superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}-u_{t}=t\left[-u_{t}+F(u_{t})\right]\\ \\ \displaystyle\sum_{n+1\leq\alpha,\beta\leq n+m-1}B^{\alpha\beta}(u_{t})D_{\alpha\beta}u_{t}-u_{t}=t\left[-u_{t}+(m-1)\left(1+v_{1}(u_{t})\right)\right]\\ \\ \displaystyle-t\left[1+v_{1}(u_{t})\right]^{3/2}e^{u_{t}}K(e^{u_{t}}\xi).\end{array}

A présent, on montre que utsubscript𝑢𝑡u_{t} est estimée à priori dans 𝒞0(Σ)superscript𝒞0Σ\mathscr{C}^{0}(\Sigma). Une majoration a priori se déduit immédiatement du principe du maximum. Soit ξΣ𝜉Σ\xi\in\Sigma un point où utsubscript𝑢𝑡u_{t} atteint son maximum. Si ut(ξ)>log(r2)subscript𝑢𝑡𝜉subscript𝑟2u_{t}(\xi)>\log(r_{2}), l’hypothèse de croissance (5.1)51(5.1) faite sur K𝐾K combinée avec (5.18)518(5.18) implique qu’au point ξ𝜉\xi, on aura

0Daaut=(1t)ut+t(m1)teutK(eutξ)>00superscriptsubscript𝐷𝑎𝑎subscript𝑢𝑡1𝑡subscript𝑢𝑡𝑡𝑚1𝑡superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝜉00\geq D_{a}^{a}u_{t}=(1-t)u_{t}+t(m-1)-te^{u_{t}}K(e^{u_{t}}\xi)>0

ce qui constitue une contradiction, eu égard au fait que log(r2)0subscript𝑟20\log(r_{2})\geq 0. La minoration utlog(r1)subscript𝑢𝑡subscript𝑟1u_{t}\geq\log(r_{1}) s’obtient par analogie en considérant un point où utsubscript𝑢𝑡u_{t} atteint son minimum.

La fonction utsubscript𝑢𝑡u_{t} vérifiant la première équation dans (5.18)518(5.18), d’après le lemme 1 elle est estimée a priori dans 𝒞1(Σ)superscript𝒞1Σ\mathscr{C}^{1}(\Sigma). La théorie classique des équations uniformément elliptiques, cf. [5] ou [7], assure l’existence d’un réel c1>0subscript𝑐10c_{1}>0 tel que

ut𝒞1,α(Σ)<c1subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞1𝛼Σsubscript𝑐1\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{1,\alpha}(\Sigma)}<c_{1}

D’autre part, les inégalités de Schauder implique l’existence d’une constante positive C𝐶C telle que

ut𝒞2,α(Σ)<C[ut𝒞0(Σ)+F𝒞0,α(Σ)]subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞2𝛼Σ𝐶delimited-[]subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞0Σsubscriptnorm𝐹superscript𝒞0𝛼superscriptΣ\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{2,\alpha}(\Sigma)}<C\left[\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{0}(\Sigma)}+\|F\|_{\mathscr{C}^{0,\alpha}(\Sigma^{\prime})}\right]

et donc il existe une constante positive c2subscript𝑐2c_{2} telle que

ut𝒞2,α(Σ)<c2.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞2𝛼Σsubscript𝑐2\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{2,\alpha}(\Sigma)}<c_{2}.

Supposons donc que que pour tout sk𝑠𝑘s\leq k, pour un k2𝑘2k\geq 2, on ait:

ut𝒞s,α(Σ)<cs.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞𝑠𝛼Σsubscript𝑐𝑠\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{s,\alpha}(\Sigma)}<c_{s}.

L’équation obtenue en dérivant (k1)𝑘1(k-1) fois la première équation dans (5.18)518(5.18) s’écrit localement sous la forme

AabDab(Di1i2ik1ut)=Hi1i2ik1,superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝐷subscript𝑖1subscript𝑖2subscript𝑖𝑘1subscript𝑢𝑡subscript𝐻subscript𝑖1subscript𝑖2subscript𝑖𝑘1A^{ab}D_{ab}(D_{i_{1}i_{2}...i_{k-1}}u_{t})=H_{i_{1}i_{2}...i_{k-1}},

où le second membre Hi1i2ik1subscript𝐻subscript𝑖1subscript𝑖2subscript𝑖𝑘1\displaystyle H_{i_{1}i_{2}...i_{k-1}} ne dépend que des dérivées covariantes de utsubscript𝑢𝑡u_{t} d’ordre kabsent𝑘\leq k. Il est donc borné dans 𝒞0,α(Σ)superscript𝒞0𝛼superscriptΣ\mathscr{C}^{0,\alpha}(\Sigma^{\prime}), et il en découle, d’après les inégalités de Schauder, que D(k1)ut𝒞2,α(Σ)<Ck+1subscriptnormsuperscript𝐷𝑘1subscript𝑢𝑡superscript𝒞2𝛼Σsubscript𝐶𝑘1\displaystyle\|D^{(k-1)}u_{t}\|_{\mathscr{C}^{2,\alpha}(\Sigma)}<C_{k+1}, et par suite

ut𝒞k+1,α(Σ)<ck+1.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞𝑘1𝛼Σsubscript𝑐𝑘1\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{k+1,\alpha}(\Sigma)}<c_{k+1}.

On vient ainsi d’établir par récurrence l’existence de réels positifs aksubscript𝑎𝑘a_{k} tels que

(5.19) ut𝒞k(Σ)<ak.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞𝑘superscriptΣsubscript𝑎𝑘\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{k}(\Sigma^{\prime})}<a_{k}.

Eu égard au fait que utsubscript𝑢𝑡u_{t} est radialement constante. On note B𝐵B la pseudo-boule définie par

B={u𝒞(Σ)u𝒞k(Σ)<ak}.𝐵conditional-set𝑢superscript𝒞superscriptΣsubscriptnorm𝑢superscript𝒞𝑘superscriptΣsubscript𝑎𝑘B=\{u\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime})\mid\|u\|_{\mathscr{C}^{k}(\Sigma^{\prime})}<a_{k}\}.

Compte tenu de (5.19)519(5.19), l’équation (5.6)56(5.6) n’admet pas de solution u𝑢u sur le bord B𝐵\partial B de B𝐵B. La déformation T𝑇T est donc une homotopie compacte sur le bord de BRsubscript𝐵𝑅B_{R}. En conséquence, d’après le théorème de Nagumo [8], le dégré de T𝑇T en 00 relativement à B𝐵B ne dépend pas de t𝑡t. Ainsi, pout tout t[0,1]𝑡delimited-[]0.1t\in[0,1], on a :

(5.20) d(T(t,.),0,B)=d(T(0,.),0,B)=γ.d(T(t,.),0,B)=d(T(0,.),0,B)=\gamma.

Or, pour t=0𝑡0t=0, la fonction u0=0subscript𝑢00u_{0}=0 est l’unique solution de (5.6)56(5.6) et l’on montre aisément que pour w𝒞(Σ)𝑤superscript𝒞superscriptΣ\displaystyle w\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}), (du0T0)(w)=usubscript𝑑subscript𝑢0subscript𝑇0𝑤𝑢(d_{u_{0}}T_{0})(w)=u, où u𝑢u est l’unique solution du problème suivant :

(5.21) {Dννu+r22μaDaau+μalog(r)Daauu=Dννw+(m1)rDνwdans ΣDνu=0sur Σ.casessubscript𝐷𝜈𝜈𝑢superscript𝑟22subscript𝜇𝑎subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎𝑢subscript𝜇𝑎𝑟subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎𝑢𝑢subscript𝐷𝜈𝜈𝑤𝑚1𝑟subscript𝐷𝜈𝑤dans superscriptΣmissing-subexpressionmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈𝑢0sur superscriptΣ\left\{\begin{array}[]{cl}\displaystyle D_{\nu\nu}u+r^{2-2\mu_{a}}D^{a}_{a}u+\mu_{a}\log(r)D^{a}_{a}u-u=D_{\nu\nu}w+(m-1)rD_{\nu}w&\mbox{dans }\Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}u=0&\mbox{sur }\partial\Sigma^{\prime}.\end{array}\right.

A présent, si wker[id(du0T0)]𝑤kernelidsubscript𝑑subscript𝑢0subscript𝑇0w\in\ker[\mbox{id}-(d_{u_{0}}T_{0})], celle-ci sera solution du problème suivant :

{r22μaDaaw+μalog(r)Daaww=(m1)rDνwdans ΣDνw=0sur Σ.casessuperscript𝑟22subscript𝜇𝑎subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎𝑤subscript𝜇𝑎𝑟subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎𝑤𝑤𝑚1𝑟subscript𝐷𝜈𝑤dans superscriptΣmissing-subexpressionmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈𝑤0sur superscriptΣ\left\{\begin{array}[]{cl}\displaystyle r^{2-2\mu_{a}}D^{a}_{a}w+\mu_{a}\log(r)D^{a}_{a}w-w=(m-1)rD_{\nu}w&\mbox{dans }\ \Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}w=0&\mbox{sur }\partial\Sigma^{\prime}.\end{array}\right.

Un raisonnement analogue à celui qui précède montre que w𝑤w est une constante radiale. Celle-ci étant identiquement nulle sur ΣΣ\Sigma, donc partout nulle et par suite

(5.22) ker[id(du0T0)]={0}.kernelidsubscript𝑑subscript𝑢0subscript𝑇00\ker[\mbox{id}-(d_{u_{0}}T_{0})]=\{0\}.

Or, d’après sa définition (5.21)521(5.21) et en raisonnant comme auparavant, on vérifie que du0T0subscript𝑑subscript𝑢0subscript𝑇0d_{u_{0}}T_{0} est un opérateur compact, et donc, tenons compte de (5.22)522(5.22), le théorème d’alternative de Fredholm implique que l’opérateur id(du0T0)idsubscript𝑑subscript𝑢0subscript𝑇0\displaystyle\mbox{id}-(d_{u_{0}}T_{0}) est inversible. En conséquence 00 est un point régulier pour idT0idsubscript𝑇0\mbox{id}-T_{0}. Ainsi, dans (5.20)520(5.20), γ=±1𝛾plus-or-minus1\gamma=\pm 1 et en particulier, l’opérateur T1subscript𝑇1T_{1} admet un point fixe qui est une constante radiale de classe 𝒞(Σ)superscript𝒞Σ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma) solution de (5.2)52(5.2).


5.3 Preuve du théorème 3


Soit K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}) une fonction donnée telle qu’il existe deux réels strictement positifs r1subscript𝑟1r_{1} et r2subscript𝑟2r_{2}, r11r2subscript𝑟11subscript𝑟2r_{1}\leq 1\leq r_{2}, vérifiant

(5.23) K(ξ)>0 si ξ<r1 et K(ξ)<0 si ξ>r2.𝐾𝜉0 si norm𝜉subscript𝑟1 et 𝐾𝜉0 si norm𝜉subscript𝑟2K(\xi)>0\mbox{ si }\|\xi\|<r_{1}\mbox{ et }K(\xi)<0\mbox{ si }\|\xi\|>r_{2}.

La recherche d’un graphe radial sur ΣΣ\Sigma à courbure moyenne horizontale donnée par K𝐾K, revient, d’après les calculs du second paragraphe de la seconde section, à résoudre sur ΣΣ\Sigma l’équation suivante :

(5.24) 1i,jnCij(u)Diju=v2(1+e2uv2)32euK(euξ).subscriptformulae-sequence1𝑖𝑗𝑛superscript𝐶𝑖𝑗𝑢subscript𝐷𝑖𝑗𝑢subscript𝑣2superscript1superscript𝑒2𝑢subscript𝑣232superscript𝑒𝑢𝐾superscript𝑒𝑢𝜉\sum_{1\leq i,j\leq n}C^{ij}(u)D_{ij}u=-v_{2}-(1+e^{2u}v_{2})^{\frac{3}{2}}e^{-u}K(e^{u}\xi).

Conservons les notations de la preuve du théorème 2 mais, avec la convention qu’ici

Aab(w)=(1+r2+μaμbe2w~v1(w~)+e2w~v2(w~))Gabr2μaμbe2w~Daw~Dbw~,F(w)=v2(w~)[1+e2w~v2(w~)]32ew~K(ew~ξξ)r[r2v1(w~)+v2(w~)]2B(w)=(m1)[1+r2e2w~v1w~)+e2w~v2(w~)]r2e2w~v1(w~).\begin{array}[]{l}\displaystyle A^{ab}(w)=\left(1+r^{2+\mu_{a}\mu_{b}}e^{2{\tilde{w}}}v_{1}({\tilde{w}})+e^{2{\tilde{w}}}v_{2}({\tilde{w}})\right)G^{ab}-r^{2-\mu_{a}-\mu_{b}}e^{2{\tilde{w}}}D^{a}{\tilde{w}}D^{b}{\tilde{w}},\\ \\ \displaystyle F(w)=-v_{2}({\tilde{w}})-[1+e^{2{\tilde{w}}}v_{2}({\tilde{w}})]^{\frac{3}{2}}e^{-{\tilde{w}}}K\left(e^{{\tilde{w}}}\frac{\xi}{\|\xi\|}\right)-r[r^{2}v_{1}({\tilde{w}})+v_{2}({\tilde{w}})]^{2}\\ \\ \displaystyle B(w)=(m-1)[1+r^{2}e^{2{\tilde{w}}}v_{1}{\tilde{w}})+e^{2{\tilde{w}}}v_{2}({\tilde{w}})]-r^{2}e^{2{\tilde{w}}}v_{1}({\tilde{w}}).\end{array}

Pour t[0,1]𝑡delimited-[]0.1t\in[0,1] et w𝒞(Σ)𝑤superscript𝒞superscriptΣw\in\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}), désignons par Tt(w)=utsubscript𝑇𝑡𝑤subscript𝑢𝑡T_{t}(w)=u_{t} l’unique solution du problème de Neumann

(5.25) {Dννu+Aab(w)rδabDabuu=t[w~+F(w)]+Dννw+rB(w)Dνw dans ΣDνu=0 sur Σ,casessubscript𝐷𝜈𝜈𝑢superscript𝐴𝑎𝑏𝑤superscript𝑟subscript𝛿𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑢𝑢absent𝑡delimited-[]~𝑤𝐹𝑤subscript𝐷𝜈𝜈𝑤missing-subexpression𝑟𝐵𝑤subscript𝐷𝜈𝑤 dans superscriptΣsubscript𝐷𝜈𝑢0 sur superscriptΣmissing-subexpression\left\{\begin{array}[]{cl}\displaystyle D_{\nu\nu}u+A^{ab}(w)r^{\delta_{ab}}D_{ab}u-u=&t\Big{[}-{\tilde{w}}+F(w)\Big{]}+D_{\nu\nu}w\\ &+rB(w)D_{\nu}w\mbox{ dans }\Sigma^{\prime}\\ \displaystyle D_{\nu}u=0\mbox{ sur }\partial\Sigma^{\prime},&\end{array}\right.

δab=3μaμbμaμbsubscript𝛿𝑎𝑏3subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏\delta_{ab}=3-\mu_{a}-\mu_{b}-\mu_{a}\mu_{b}. L’équation (5.25)525(5.25) étant elliptique et toutes les données sont de classe 𝒞superscript𝒞\mathscr{C}^{\infty}, un raisonnement analogue à celui qui précède implique l’existence de réels positifs (Ck)k0subscriptsubscript𝐶𝑘𝑘0(C_{k})_{k\geq 0} telle que, quel que soit t[0,1]𝑡delimited-[]0.1t\in[0,1] et pour tout entier k0𝑘0k\geq 0, on ait :

u~t𝒞k(Σ)Ck.subscriptnormsubscript~𝑢𝑡superscript𝒞𝑘superscriptΣsubscript𝐶𝑘\|{\tilde{u}_{t}}\|_{\mathscr{C}^{k}(\Sigma^{\prime})}\leq C_{k}.

Il en découle que l’opérateur Ttsubscript𝑇𝑡T_{t} est compact, il en est de même de l’opérateur T𝑇T défini de [0,1]×𝒞(Σ)delimited-[]0.1superscript𝒞superscriptΣ[0,1]\times\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) vers 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}) par

T(t,w)=wTtw𝑇𝑡𝑤𝑤subscript𝑇𝑡𝑤T(t,w)=w-T_{t}w

et l’on veut montrer que l’équation

(5.26) T(t,u)=0, pour t[0,1],formulae-sequence𝑇𝑡𝑢0 pour 𝑡delimited-[]0.1T(t,u)=0,\mbox{ pour }t\in[0,1],

admet une solution dans 𝒞(Σ)superscript𝒞superscriptΣ\mathscr{C}^{\infty}(\Sigma^{\prime}). Si une telle solution existe, celle-ci, notée utsubscript𝑢𝑡u_{t}, est une constante radiale. En effet, utsubscript𝑢𝑡u_{t} vérifie le système suivant :

(5.27) {Aab(ut)rδabDabutut=t[u~t+F(ut)]+rB(ut)Dνutdans ΣDνut=0sur Σ,casessuperscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟subscript𝛿𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript~𝑢𝑡𝐹subscript𝑢𝑡𝑟𝐵subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡dans superscriptΣmissing-subexpressionmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡0sur superscriptΣ\left\{\begin{array}[]{cl}\displaystyle A^{ab}(u_{t})r^{\delta_{ab}}D_{ab}u_{t}-u_{t}=t\left[-{\tilde{u}_{t}}+F(u_{t})\right]+rB(u_{t})D_{\nu}u_{t}&\mbox{dans }\Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}u_{t}=0&\mbox{sur }\partial\Sigma^{\prime},\end{array}\right.

où l’on a noté par u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} le prolongement en une constante radiale de la restriction à ΣΣ\Sigma de utsubscript𝑢𝑡u_{t}.

Dérivons radialement (5.27)527(5.27) et multiplions par r𝑟r l’équation ainsi obtenue. Les calculs menés pour prouver le théorème 2 montrent

(5.28) Aab(ut)rδabDab(rDνut)+δabrδabAab(ut)Dabut+μaμbr5μaμbe2u~tv1(u~t)GabDabutrDνut=B(ut)(rDνut+r2Dννut)tr[r2v1(u~t)+v2(u~t)]2.superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡superscript𝑟subscript𝛿𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡subscript𝛿𝑎𝑏superscript𝑟subscript𝛿𝑎𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡missing-subexpressionsubscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑟5subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝑒2subscript~𝑢𝑡subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡superscript𝐺𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡missing-subexpressionabsent𝐵subscript𝑢𝑡𝑟subscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡superscript𝑟2subscript𝐷𝜈𝜈subscript𝑢𝑡𝑡𝑟superscriptdelimited-[]superscript𝑟2subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2\begin{array}[]{c}\displaystyle A^{ab}(u_{t})r^{\delta_{ab}}D_{ab}(rD_{\nu}u_{t})+\delta_{ab}r^{\delta_{ab}}A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}\\ \\ \displaystyle+\mu_{a}\mu_{b}r^{5-\mu_{a}-\mu_{b}}e^{2{\tilde{u}_{t}}}v_{1}({\tilde{u}_{t}})G^{ab}D_{ab}u_{t}-rD_{\nu}u_{t}\\ \\ \displaystyle=B(u_{t})(rD_{\nu}u_{t}+r^{2}D_{\nu\nu}u_{t})-tr\Big{[}r^{2}v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\Big{]}^{2}.\end{array}

Or u~t=(ut)|Σ{\tilde{u}_{t}}=(u_{t})_{|\Sigma}. Donc, tenons compte de (5.14)514(5.14), preuve du théorème 2, et du fait que Dνutsubscript𝐷𝜈subscript𝑢𝑡D_{\nu}u_{t} est nul sur ΣΣ\Sigma, l’équation (5.28)528(5.28) montre que, partout dans ΣΣ\Sigma, on a :

(5.29) (1μaμb)Aab(ut)Dabu~t+μae2u~tv1(u~t)Daau~t=t[v1(u~t)+v2(u~t)]2.1subscript𝜇𝑎subscript𝜇𝑏superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡subscript𝜇𝑎superscript𝑒2subscript~𝑢𝑡subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscriptsuperscript𝐷𝑎𝑎subscript~𝑢𝑡𝑡superscriptdelimited-[]subscript𝑣1subscript~𝑢𝑡subscript𝑣2subscript~𝑢𝑡2(1-\mu_{a}\mu_{b})A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}+\mu_{a}e^{2{\tilde{u}_{t}}}v_{1}({\tilde{u}_{t}})D^{a}_{a}{\tilde{u}_{t}}=-t\left[v_{1}({\tilde{u}_{t}})+v_{2}({\tilde{u}_{t}})\right]^{2}.

D’autre part, restreignons (5.27)527(5.27) à ΣΣ\Sigma, l’usage de (5.14)514(5.14), preuve du théorème 2, montre que la fonction u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} vérifie, partout dans ΣΣ\Sigma, l’équation suivante :

Aab(ut)Dabu~tu~t=t[u~t+F(u~t)]superscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡subscript~𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript~𝑢𝑡𝐹subscript~𝑢𝑡A^{ab}(u_{t})D_{ab}{\tilde{u}_{t}}-{\tilde{u}_{t}}=t\left[-{\tilde{u}_{t}}+F({\tilde{u}_{t}})\right]

et par soustraction de l’équation (5.29)529(5.29) de cette dernière, on voit que

(5.30) 1i,jnCij(ut)Dijutut=t[utv2(ut)]t[1+e2utv2(ut)]32eutK(eutξ).subscriptformulae-sequence1𝑖𝑗𝑛superscript𝐶𝑖𝑗subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑖𝑗subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript𝑢𝑡subscript𝑣2subscript𝑢𝑡missing-subexpression𝑡superscriptdelimited-[]1superscript𝑒2subscript𝑢𝑡subscript𝑣2subscript𝑢𝑡32superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝜉\begin{array}[]{c}\displaystyle\sum_{1\leq i,j\leq n}C^{ij}(u_{t})D_{ij}u_{t}-u_{t}=t\left[-u_{t}-v_{2}(u_{t})\right]\\ \\ \displaystyle-t\left[1+e^{2u_{t}}v_{2}(u_{t})\right]^{\frac{3}{2}}e^{-u_{t}}K(e^{u_{t}}\xi).\end{array}

La fonction u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} étant une constante radiale, une combinaison des équations (5.29)529(5.29) et (5.30)530(5.30), montre que u~tsubscript~𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}} est une autre solution de (5.27)527(5.27). En particulier, on vérifie que

{Aab(u~t)rδabDab(u~tut)(u~tut)=rB(u~t)Dν(u~tut)dans ΣDν(u~tut)=0sur Σ.casessuperscript𝐴𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡superscript𝑟subscript𝛿𝑎𝑏subscript𝐷𝑎𝑏subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑟𝐵subscript~𝑢𝑡subscript𝐷𝜈subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡dans superscriptΣmissing-subexpressionmissing-subexpressionsubscript𝐷𝜈subscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡0sur superscriptΣ\left\{\begin{array}[]{cl}\displaystyle A^{ab}({\tilde{u}_{t}})r^{\delta_{ab}}D_{ab}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})-({\tilde{u}_{t}}-u_{t})=rB({\tilde{u}_{t}})D_{\nu}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})&\mbox{dans }\Sigma^{\prime}\\ \\ \displaystyle D_{\nu}({\tilde{u}_{t}}-u_{t})=0&\mbox{sur }\partial\Sigma^{\prime}.\end{array}\right.

Le principe du maximum montre que u~t=utsubscript~𝑢𝑡subscript𝑢𝑡{\tilde{u}_{t}}=u_{t} partout dans ΣsuperscriptΣ\Sigma^{\prime}. Ceci montre que utsubscript𝑢𝑡u_{t} est une fonction radialement constante solution dans ΣΣ\Sigma du système :

(5.31) {Aab(ut)Dabutut=t[ut+F(ut)]Cij(ut)Dijutut=t[utv2(ut)]t[1+e2utv2(ut)]32eutK(eutξ).casessuperscript𝐴𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑎𝑏subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript𝑢𝑡𝐹subscript𝑢𝑡missing-subexpressionsuperscript𝐶𝑖𝑗subscript𝑢𝑡subscript𝐷𝑖𝑗subscript𝑢𝑡subscript𝑢𝑡𝑡delimited-[]subscript𝑢𝑡subscript𝑣2subscript𝑢𝑡𝑡superscriptdelimited-[]1superscript𝑒2subscript𝑢𝑡subscript𝑣2subscript𝑢𝑡32superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝜉\left\{\begin{array}[]{l}\displaystyle A^{ab}(u_{t})D_{ab}u_{t}-u_{t}=t\left[-u_{t}+F(u_{t})\right]\\ \\ \displaystyle C^{ij}(u_{t})D_{ij}u_{t}-u_{t}=t\left[-u_{t}-v_{2}(u_{t})\right]-t\left[1+e^{2u_{t}}v_{2}(u_{t})\right]^{\frac{3}{2}}e^{-u_{t}}K(e^{u_{t}}\xi).\end{array}\right.

Une telle solution est estimée à priori dans 𝒞0(Σ)superscript𝒞0Σ\mathscr{C}^{0}(\Sigma). En effet, une majoration a priori se déduit immédiatement du principe du maximum. Soit ξΣ𝜉Σ\xi\in\Sigma un point où utsubscript𝑢𝑡u_{t} atteint son maximum. Si ut(ξ)>log(r2)subscript𝑢𝑡𝜉subscript𝑟2u_{t}(\xi)>\log(r_{2}), l’hypothèse de croissance (5.23)523(5.23) faite sur K𝐾K combinée avec (5.31)531(5.31) implique qu’au point ξ𝜉\xi, on aura

0Daaut=(1t)utteutK(eutξ)>00superscriptsubscript𝐷𝑎𝑎subscript𝑢𝑡1𝑡subscript𝑢𝑡𝑡superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝐾superscript𝑒subscript𝑢𝑡𝜉00\geq D_{a}^{a}u_{t}=(1-t)u_{t}-te^{-u_{t}}K(e^{u_{t}}\xi)>0

ce qui constitue une contradiction, eu égard au fait que log(r2)0subscript𝑟20\log(r_{2})\geq 0. La minoration utlog(r1)subscript𝑢𝑡subscript𝑟1u_{t}\geq\log(r_{1}) s’obtient par analogie en considérant un point où utsubscript𝑢𝑡u_{t} atteint son minimum.

La fonction utsubscript𝑢𝑡u_{t} vérifiant la première équation dans (5.31)531(5.31), le lemme 2 implique, via la théorie classique des équations uniformément elliptiques, que

ut𝒞1,α(Σ)<Cste.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞1𝛼Σ𝐶𝑠𝑡𝑒\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{1,\alpha}(\Sigma)}<Cste.

Ainsi en raisonnant par récurrence comme auparavant, compte tenu du fait que utsubscript𝑢𝑡u_{t} est radialement constante, on conclut à l’existence de réels positifs aksubscript𝑎𝑘a_{k} tels que

ut𝒞k(Σ)<ak.subscriptnormsubscript𝑢𝑡superscript𝒞𝑘superscriptΣsubscript𝑎𝑘\|u_{t}\|_{\mathscr{C}^{k}(\Sigma^{\prime})}<a_{k}.

Ceci nous permet d’appliquer le même argument topologique que celui utilisé pour prouver le théorème 2 pour affirmer l’existence d’un point fixe de T1subscript𝑇1T_{1} et l’on voit, d’après (5.31)531(5.31), que celui-ci est solution de (5.24)524(5.24).


5.4 Remarques


1- Expliquons ici en quel sens l’hypothèse de croissance du théorème 2 est la meilleure possible. Soit K𝒞(E)𝐾superscript𝒞subscript𝐸K\in\mathscr{C}^{\infty}(E_{*}) une fonction strictement positive. On suppose qu’il existe un réel a]0,1[a\in]0,1[ tel que

K(ξ)a(m1)ξ,ξE.formulae-sequence𝐾𝜉𝑎𝑚1norm𝜉𝜉subscript𝐸K(\xi)\leq\frac{a(m-1)}{\|\xi\|},\ \xi\in E_{*}.

Alors il n’existe pas de solution de classe 𝒞2(Σ)superscript𝒞2Σ\mathscr{C}^{2}(\Sigma) de l’équation (5.2)52(5.2) ci-dessus. En effet, si une telle solution existe, on aura

(5.32) n+1α,βn+m1Bαβ(u)D~αβu(m1)(1+v1)a(m1)(1+v1)3/2.subscriptformulae-sequence𝑛1𝛼𝛽𝑛𝑚1superscript𝐵𝛼𝛽𝑢subscript~𝐷𝛼𝛽𝑢𝑚11subscript𝑣1𝑎𝑚1superscript1subscript𝑣132\sum_{n+1\leq\alpha,\beta\leq n+m-1}B^{\alpha\beta}(u){\tilde{D}}_{\alpha\beta}u\geq(m-1)(1+v_{1})-a(m-1)(1+v_{1})^{3/2}.

En un point ξΣ𝜉Σ\xi\in\Sigmau𝑢u atteint son maximum, on a: v1(ξ)=0subscript𝑣1𝜉0\displaystyle v_{1}(\xi)=0 et dans un repère G𝐺G-orthonormé diagonalisant (Dαβu(ξ))subscript𝐷𝛼𝛽𝑢𝜉(D_{\alpha\beta}u(\xi)), (5.32)532(5.32) s’écrit au point ξ𝜉\xi sous la forme

(5.33) n+1αn+m1Dααu(m1)(1a).subscript𝑛1𝛼𝑛𝑚1subscript𝐷𝛼𝛼𝑢𝑚11𝑎\sum_{n+1\leq\alpha\leq n+m-1}D_{\alpha\alpha}u\geq(m-1)(1-a).

Or, pour tout α𝛼\alpha, Dααu(ξ)0subscript𝐷𝛼𝛼𝑢𝜉0D_{\alpha\alpha}u(\xi)\leq 0. Reportons dans (5.33)533(5.33), on voit que 1a1𝑎\displaystyle 1\leq a ce qui est contradictoire.

On obtient la même conclusion s’il existe un réel b>1𝑏1b>1 tel que

K(X)b(m1)ξ,ξE.formulae-sequence𝐾𝑋𝑏𝑚1norm𝜉𝜉subscript𝐸K(X)\geq\frac{b(m-1)}{\|\xi\|},\ \xi\in E_{*}.

2- Enfin, on présente ici un exemple de non-unicité, même à homothétie près, l’hypothèse de monotonicité (1.2)12(1.2) étant satisfaite. Pour cela, considérons le cas où la fonction prescrite est

K(ξ)=m1ξ,ξE.formulae-sequence𝐾𝜉𝑚1norm𝜉𝜉subscript𝐸K(\xi)=\frac{m-1}{\|\xi\|},\ \xi\in E_{*}.

Celle-ci vérifie l’hypothèse de monotonicité (1.2)12(1.2). En effet, partout dans Esubscript𝐸E_{*}, on a :

[ρK(ρξ)]ρ=0,quel que soit ξΣ.formulae-sequencedelimited-[]𝜌𝐾𝜌𝜉𝜌0quel que soit 𝜉Σ\frac{\partial\left[\rho K(\rho\xi)\right]}{\partial\rho}=0,\ \mbox{quel que soit }\xi\in\Sigma.

La courbure moyenne verticale du fibré ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r} est donnée par K𝐾K. D’autre part, si wC(M)𝑤superscript𝐶𝑀w\in C^{\infty}(M), les calculs menés pour prouver le théorème 1 montrent que la courbure moyenne verticale du graphe Yw~subscript𝑌~𝑤Y_{{\tilde{w}}}, où w~=wπ~𝑤𝑤𝜋{\tilde{w}}=w\circ\pi est le relèvement vertical de w𝑤w à Esubscript𝐸E_{*}, est aussi donnée par K𝐾K et pourtant les hypersurfaces ΣrsubscriptΣ𝑟\Sigma_{r} et Yw~subscript𝑌~𝑤Y_{{\tilde{w}}} ne sont pas homothétiques si w𝑤w n’est pas une constante.


Références

  • [1] S. Agmon : Lectures on Elliptic boundary value problems; Van Nostrand, Princeton, NJ 1965.
  • [2] I. Bakelman and B. Kantor : Existence of spherically homeomorphic hypersurfaces in euclidean space with prescribed mean curvature; Geometry and Topology, Leningrad, 1, 1974, 3-10.
  • [3] M. S. Berger : Nonlinearity and functional analysis, Academic Press, New York, San Francisco, London 1977, Pure and Applied Mathematics 74.
  • [4] P. Cherrier et A. Hanani : Hypersurfaces compactes d’un fibré vectoriel Riemannien à courbure moyenne prescrite; Arxiv
  • [5] D. Gilbarg and N. Trüdinger : Elliptic partial differential equations of second order; 2nd ed., Springer, New York, 1977.
  • [6] O.A. Ladyzhenskaya and N.N. Ural’tseva : Linear and quasilinear elliptic equations; Academic press, New York and London, 1968.
  • [7] C. B. Morrey : Multiple integrals in the calculus of variations; 130, Springer-verlag, Berlin, Heidelberg, New York, 1966.
  • [8] M. Nagumo : Degree of mapping in convex linear topological spaces; Amer. J. Math., 73, 1951, p. 497-511.
  • [9] A. E. Treibergs and S. W. Wei : Embedded hypersurface with prescribed mean curvature; J. Diff. Geo., 18, 1983, 513-521.
  • [10] K. Yano and S. Ishihara : Horizontal lifts of tensor fields and connections to tangent bundles; J. Math. and Mech., 16, 1967, 1015-1030.